ارزیابی آزمون های بیوشیمیایی در تشخیص استرپتوکوک پیوژنز

استرپتوکوک پیوژنز یکی از مهاجم ترین پاتوژن ها است. کشت میکروبی کماکان متداول ترین روش تشخیص آزمایشگاهی این باکتری محسوب می شود. کارکنان آزمایشگاه های بالینی، برحسب تسهیلاتی که در اختیاردارند از روش های تشخیصی متفاوتی در این زمینه استفاده می نمایند. در این مطالعه معمول ترین روش ها مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفته اند.
159 سویه استرپتوکوک بتاهمولیتیک، جمع آوری شده از کانون های عفونی متفاوت، از نظر توان و شدت همولیز، حساسیت به باسی تراسین (BC)، حساسیت به کوتریموکسازول (SXT)، آزمون ووگس پروسکوئر (VP)مورد بررسی قرار گرفتند. بر پایه آزمون پیرولیدونیل- بتا – نفتیل آمید((PYR، ارزش پیشگویی مثبت، منفی و حساسیت هر یک از آزمون های فوق محاسبه گردید.
ارزش پیشگویی مثبت، منفی و حساسیت همولیز استرپتوکوک پیوژنز در محیط کشت حاوی خون گوسفند به ترتیب 75، 89 و 89 درصد و در محیط کشت حاوی خون انسان 76، 89 و 53 درصد بود. در مورد آزمون BC، معیارهای مذکور به ترتیب 52، 70 و 89 درصد، آزمون VP 57، 89 و 94 درصد و در نهایت آزمون SXTبا49، 47 و 63 درصد، کمترین ارزش کاربردی را در تشخیص آزمایشگاهی استرپتوکوک پیوژنز نشان داد.
آزمونPYR مستدل ترین روش تشخیصی استرپتوکوک پیوژنز در میان استرپتوکوک های بتا همولیتیک است. در صورتی که امکان استفاده از این آزمون نباشد، مجموع دو مشخصه همولیز با قطر mm 3 ≤ به اضافه حساسیت به باسی تراسین با قطر mm 10 ≤ با احتمال 89% ارزش تشخیصی دارد. فعالیت همولیتیک این باکتری در محیط کشت حاوی خون انسان، مستدل و معادل همولیز قوی در محیط کشت حاوی خون گوسفند به دست آمد. نتیجه مثبت آزمونVP با احتمال 89% در رد این باکتری مناسب تشخیص داده شد. اما استفاده از آزمون SXT در زمینه تشخیص استرپتوکوک پیوژنز ارزش محدودی نشان داد.