روش های گروهی دنباله ای و کاربرد آن در کارآزمایی های بالینی

یکی از مباحثی که در کلیه علوم مورد دغدغه محققان است، برآورد تعداد نمونه (آزمودنی) کافی برای آزمودن شاخص های مورد بررسی مانند میانگین، نسبت و... است. معمولا پژوهشگران با یک سطح اطمینان ثابت مانند 95% و توان آزمون مانند 90% و با درنظرگرفتن خطای معین، و با فرمول های تک نمونه ای یا دو نمونه ای، حجم ثابتی را برای تعداد نمونه یا آزمودنی ها برآورد می نمایند. در کارآزمایی های بالینی به سه دلیل اخلاقی، مالی و اجرایی انجام دادن کارآزمایی با حجم نمونه ثابت از پیش تعیین شده امکانپذیر نیست. یکی از روش هایی که می تواند در این زمینه مفید باشد، به کارگیری نمونه گیری گروهی دنباله ای است. طرح های گروهی دنباله ای، بخشی از طرح آزمایش ها در آمار است که داده ها را در زمان های متوالی مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد و تصمیم مناسب در خصوص موضوع مورد بررسی در هریک از مراحل اتخاذ می گردد. در روش های گروهی دنباله ای سعی بر این است تا با انتخاب آزمون های مناسب نظیر پوکاک، ابراین- فلمینگ و... و با کاهش حجم نمونه نسبت به حالت معمولی، راه حل هایی به منظور مقایسه گروه های تحت مطالعه ارائه گردد.
ما این روش ها را در بررسی تاثیر دوز چندگانه و تک دوز داروی کورتیکواستروئید در زنان مبتلا به پارگی کیسه آب پیش از موعد و پیش از ترم به کار گرفته ایم و نشان داده ایم که طرح در حدود 3سال زودتر از حالت استفاده از روش های با حجم نمونه ثابت به انتها می رسد.