معمای ناپایداری توسعه در کلاردشت

رشد ایستای سرمایه های انسانی و کاهش سرمایه های اجتماعی و طبیعی از پیامدهای توجه و تمرکز صرف سیاستگذاران کلان کشورمان به بعد اقتصادی توسعه است. همچنین همسان انگاری برخی مفاهیم مرتبط با توسعه (همچون: گردشگری طبیعی(Ecotourism)) با مفاهیم نامرتبط با توسعه(همچون: فعل اعیان نشینی(Second Home)) در کشور ما، سبب شده تا سیاستهای مبتنی بر سرمایه گذاری، با تاخیرهای زمانی منجر به تهی سازی سرمایه های کلیدی شود که تبعات اجتماعی را نیز به دنبال دارد.
منطقه کلاردشت در غرب استان مازندران نمونه بارز این مدعاست. این مقاله که در دو بخش به نگارش درآمده، یافته های مطالعه ای را ارایه می کند که ابتدا با رویکردی سیستمی، به عارضه یابی وضع موجود سیستم های مدیریتی و نظام های اجتماعی کلاردشت، در 22 سال گذشته می پردازد و سپس بر ارایه مدل های دقیق ریاضی برای اندازه گیری بهره وری طرح های توسعه ای آن منطقه، متمرکز می شود.