مقایسه میزان محصولات پراکسیداسیون چربی ها و هموگلوبینA1C در افراد مبتلا به دیابت نوع دو با افراد نرمال

یکی از مهمترین دلایل بروز عوارضی مانند اترواسکلروز در بیماران دیابتی، اکسیداتیو استرس و ایجاد پراکسیداسیون لیپیدی بر روی اسیدهای چرب در ساختمان لیپیدها می باشد. اندازه گیری میزان مالون دی الدهید (MDA) از راه هایی است که توسط ان میتوان اکسیداتیو استرس را بررسی نمود.
در این مطالعه جمعا از 200 نمونه استفاده شده که 100 نمونه به عنوان گروه مورد (Case group) از افرادی که حداقل 3 سال سابقه دیابتNIDDM None Insulin Dependent Diabetic Mellitus) (داشته اند و دارای پرونده در مرکز تحقیقات قلب و عروق دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بودند و 100 نفر نرمال ((Control groupاز افرادی بودند که هیچ گونه سابقه دیابت نداشته و به عنوان گروه شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند. در هر دو گروه سطح MDA و HbA1C وFBS اندازه گیری شده و سپس میانگین سطح پلاسمایی آنها با استفاده از نر م افزار SPSS (Ver. 11)با یکدیگر مقایسه شد.
یافته های پژوهش: سطح پلاسمائی MDA در گروه شاهد μmol/Lit 0.7428 ± 0.04و در نمونه های موردμmol/Lit 0.9222 ± 0.3 بوده که به شکل معناداری(p<0.05) با گروه شاهد قابل مقایسه ود. میزانHbA1C در گروه مورد %9.387 ± 2.4 و در گروه کنترل 7.356 ± 1.0 % بود و میزان FBS در گروه مورد163.31 ± 56 mg/dl و در گروه شاهد 85.740 ± 10.1 mg/dl بود که نتایج بدست آمده بین گروه شاهد و گروه مورد اختلاف معناداری (p<0.05) را نشان می دهد.
از نتایج بدست آمده نتیجه گیری می شود که میانگین MDA در افراد دیابتی بطور محسوسی بالاتر از گروه کنترل بوده و میانگینHbA1C و FBS نیز در گروه نمونه بالاتر از گروه شاهد بوده است. در بررسی ارتباط بین MDAبا فاکتورهای اندازه گیری شده از نظر ضریب همبستگی ارتباطی وجود نداشت و این امر بیانگر عدم ارتباط سطح MDA با افزایش سطح HbA1C و FBS در افراد دیابتی می باشد