تربیت اخلاقی فضیلت گرا از منظر دیوید کار

رویکرد فضیلت در تربیت اخلاقی که سابقه آن به ارسطو می رسد، در دهه های اخیر دوباره احیا گردیده است. در این مقاله جایگاه فضیلت گرایی در برابر رویکردهای سازگاری و استقلال مشخص شده، آنگاه مبانی طبیعت گرایانه، جمع گرایانه و عینیت گرایانه آن مطرح گردیده و معیارهای تمایز (به ویژه منشی بودن) آن از رویکردهای دیگر، بیان شده است. سپس با توجه به آرای ارسطو، به برتری تبیین این رویکرد در قبال مساله ضعف اخلاقی اشاره شده است. در نهایت از مهارت آموزی، سرمشق دهی و حکایت به عنوان روش های مقبول فضیلت گرایی یاد شده و نقش معلم و مشارکت خانه و مدرسه در امر تربیت اخلاقی، مورد تاکید قرار گرفته است.