چارچوب مفهومی برنامه ریزی پایداری محیط تعالی خواهی عملکرد شبکه سامانه های بومی - انسانی محیط

در طرح مشکلات محیطی شهرها و منطقه های شهری، اکثر برنامه های توسعه محیط که به دنبال تخریب وسیع ساختارهای طبیعی اعمال می شوند، تداخلی بین اصول ساختاری و اصول بهره وری قلمروهای فضایی پدید می آورند که در نهایت هدایت و کنترل عملکردی ساخت های فضایی-اجتماعی در تولید و بازتولید سامانه های پایدار محیطی را عقیم می سازند. با طرح این مساله که شبکه بندی نوین شهرها و منطقه های شهری نوع جدیدی از پراکندگی سیمای سرزمین ها را در رابطه با تبدیل محل های اسکان طبیعی به اشکالی مختلفی از پایداری سامانه های بومی-انسانی محیط می طلبد، هدف این مطالعه، ضمن تاکید بر پیوند دانش های طبیعی با دانش های اجتماعی و دانش های مسئول مدیریت منابع سیمای سرزمین، اشاره به حضور دانش های بومی در شناسایی ارجعیت های محلی پاسخگو به مشکلات سیمای سرزمین و تعیین نقش اجتماعی گروه های ذینفع در تعالی خواهی عملکرد شبکه سامانه های بومی-انسانی محیط می باشد. روش انجام این مطالعه، برگرفته از نتایج بررسی های توصیفی-استنتاجی، کتابخانه ای طرح ریزی شده و روش تحلیلی آن استنتاجی-مدلسازی سازماندهی گردیده است. فرضیه تحلیلی آن در راستای "اتحاد بین علم و سیاست محیطی" و بر مبنای "همبستگی بین علوم مختلف محیطی"، درصدد است چارچوبی علمی در ارائه یک برنامه عملی معرفی نماید تا ضمن مشخص نمودن طبیعت میان دانشی-تبادل دانشی مطالعات تغییر بوم شناختی-انسان شناختی سیمای سرزمین ها، مفهوم نوین "تعالی خواهی عملکرد شبکهسامانه های بومی-انسانی محیط" در چارچوب مفهومی "برنامه ریزی پایداری محیط" را معرفی نماید.