سنت گرایان، زیبایی و سلسله مراتب هنر

سنت گرایان به طور کلی هنر را به سه دسته تقسیم می کنند. هنر دینی و هنر سنتی دو وجه این هنر معنوی است لیکن مهم تر از این دو هنری است که اینان از آن به عنوان هنر «قدسی» تعبیر می کنند. میان این سه وجه تجلی هنر معنوی مرزبندی مشخصی وجود دارد.
هنر قدسی تاثیر مستقیم بر هنر دینی و هنر سنتی دارد، زبان خاص خود را داراست، و پیام آن جهان شمول است. پیام هنر قدسی در حیطه همه ادیان یکی است اما تجلیات این پیام در کیان هر دین اشکال خاص خود را دارد. در چارچوب مسیحیت این وجه در هنر شمائل پردازی و در حیطه اسلامی در هنر تلاوت قرآن کریم، خوشنویسی، در معماری قدسی، و نیز در برخی ازآثار ادبی عرفانی متجلی است.
ویژگی هنر قدسی زیبائی آسمانی آن است اما در هنر قدسی زیبائی خود هدف نیست. بلکه برعکس این زیبائی آئینه تجلی زیبائی نا متناهی خداوند است. این چنین زیبائی ای رو به عالم درون و معنا دارد. در نتیجه هنرمندی هم که به خلق چنین آثاری می پردازد انسانی ویژه است و هم بیننده یا شنونده آن بشری است خاص و متفاوت با دیگران.
با در نظر داشتن تعاریف فوق این مقاله به بررسی ویژگی های هنر سنتی و به ویژه متعالی ترین وجه آن یعنی هنر قدسی می پردازد. در این چارچوب ضمن بررسی ویژگی های این هنر به آرا و عقاید برخی از برجسته ترین سخنگویان مکتب سنت گرا در غرب و به ویژه به نظریات کوماراسوامی، رنه گنون، شوان، مارتین لینگز، و سید حسین نصر و تعاریف آنان از هنر قدسی خواهد پرداخت. اشاره ای نیز به مقبولیت یافتن روز افزون این وجه هنر هم در چارچوب اسلام و هم ادیان دیگر خواهد شد.