اثر استفاده از روش های مختلف تغذیه مرحله ایی بر عملکرد و صفات کیفی تخم مرغ در مرغ های بومی اصفهان

جهت بررسی اثر اعمال روش تغذیه مرحله ای در طول دوره تخمگذاری بر عملکرد و صفات کیفی تخم مرغ در مرغ های بومی اصفهان در شرایط سالن تحقیق حاضر انجام گرفت. بد ین منظور با وجود چهار روش تغذیه مرحله ای (چهار تیمار) و در اختیار داشتن 14 قفس زمینی آزمایش حاضر در قالب یک طرح کاملا تصادفی نامتعاد ل انجام شد. جیره غذایی مورد استفاده در این آزمایش دارای 2500 کیلوکالری انرژی قابل سوخت و ساز و 15 درصد پروتئین خام بود. تا سن 24 هفتگی مقدار خوراک مصرفی همه پرند گان مشابه بود. از سن 25 هفتگی میزان خوراک اختصاصی برای گروه های مختلف به صورت تد ریجی ولی با شدت های متفاوت افزایش یافت، بطوریکه درد وره اوج تولید (34-29 هفتگی) خوراک گروه های آزمایشی 1، 2، 3 و 4 به ترتیب 120، 130، 140 و 150 گرم در روز بود و پس از آن تا سن 50 هفتگی به موازات کاهش تولید مقاد یر فوق برای هریک از گروه ها بطور جد اگانه و تد ریجی کاهش یافت. از سن 51 هفتگی تا آخر دوره آزمایش (64 هفتگی) نیز مقدار 115 گرم خوراک در روز به ازای هر مرغ برای همه گروه ها در نظر گرفته شد. صفات مورد اندازه گیری در طول دوره آزمایش شامل درصد تولید، وزن تخم مرغ، تولید تود های تخم مرغ، ضریب تبد یل غذایی و برخی از صفات کیفی تخم مرغ های تولید ی بودند. نتایج این تحقیق نشان د اد که چهار روش تغذیه مرحله ایی تاثیر معنی د اری بر میانگین درصد تولید، تولید تود های و صفات کیفی تخم مرغ نداشت. با این وجود تفاوت بین تیمار 1 و 4 از نظر میانگین وزن تخم مرغ (8 / 52 در مقایسه با 7 / 53)، ضریب تبد یل غذایی (9 / 3 در مقایسه با 2 / 4)، میزان انرژی و پروتئین مصرفی برای تولید هر تخم مرغ (به ترتیب 1 / 521 و 3 / 31 در مقایسه با 1 / 571 کیلوکالری و 3 / 34 گرم) در کل دوره آزمایش (64-25 هفتگی) و همچنین میانگین وزن بد ن مر غها در پایان دوره آزمایش معنی د ار(05 / 0>p) بود. بطور کلی نتایج تحقیق حاضر نشان د اد که با اعمال برنامه تغذیه مرحله ای از ابتد ای دوره تولید و افزایش تد ریجی خوراک تا تخصیص روزانه 120 و یا حد اکثر 130گرم در زمان حد اکثر تولید و سپس کاهش آن، در مقایسه با مقاد یر 140 و 150 گرم در روز، می توان عملکرد مناسبی را ازتود ه مرغان بومی مورد مطالعه انتظار داشت.