تاثیر افزایش سن در باروری و باروری جایگزین

ناباروری یکی از مشکلات فردی و اجتماعی است که صرف هزینه های گزافی را جهت درمان طلب کرده و می تواند باعث از هم گسیختگی ثبات خانواده گردد. پیشرفت روش های باروری جایگزین خصوصا در طی دهه اخیر، ایجاد بارداری را در زنان نابارور امکان پذیر ساخته است. گرچه این روش ها در ابتدا برای درمان زنان در سنین پایین و قبل از یائسگی بکار می رفت، اما امروزه استفاده روزافزون از روش هایی مانند اهدای گامت، بارداری را در زنان حتی بعد از سن یائسگی امکانپذیر ساخته است. روش اهدای گامت مسائل بحث انگیز زیادی را مطرح کرده است. یکی از سوالات مهم مطرح، ایجاد یا عدم ایجاد محدودیت سنی برای زنان جهت استفاده از این روش می باشد. با توجه به اهمیت موضوع در این مطالعه به بررسی تاثیر افزایش سن در باروری و روش های جایگزین باروری می پردازیم.
پژوهش حاضر، از نوع مطالعات توصیفی تحلیلی است که با توجه به جوانب مختلف باروری در سنین بالا به مقایسه سیاستها و نگرش های مختلف نیز پرداخته است.
در ابتدا تغییرات توانایی تولیدمثل زنان در طول زمان و اثرات افزایش سن بر روی نتایج حاصل از روش های کمک باروری مورد توجه قرار گرفته و سپس تاثیرات باروری و داشتن فرزند در سنین بالا در ابعاد پزشکی، اجتماعی و روانی بررسی شده و در نهایت با توجه به نتایج و مطالعات انجام گرفته و شرایط جامعه ایران دسترسی زنان مسن به فناوری های نوین باروری مورد ارزیابی قرار گرفته است.
نتایج این مطالعه بیانگر تفاوت سیاستگذاری ها در ارتباط با افزایش سن و نتایج حاصل از روش های باروری شخص ثالث در جوامع مختلف است. این سیاستگذاری ها براساس سطح دسترسی به رفاه اجتماعی در جامعه و سیستم های حمایتی، امید زندگی و شرایط جسمی، اقتصادی و اجتماعی فرد متغیر است، بنظر می رسد در ایران با توجه به شرایط فعلی حداکثر سن استفاده کنندگان از روش های باروری جایگزین تا همان سن باروری طبیعی یعنی 50 سال در نظر گرفته شود و از ورود زنان بالای 50 سال به پروسه درمان ناباروری جلوگیری به عمل آید. سن فرد می تواند با توجه به شرایط جسمی، اقتصادی و اجتماعی وی و پس از انجام مشاوره در صورت داشتن شرایط لازم افزایش یا کاهش یابد. از طرفی لازم است به تمامی زنان مسن استفاده کننده از این روش ها آموزش لازم در رابطه با فرزندآوری در سنین بالا و پیامدهای احتمالی آن برای خود و فرزندان داده شود.