شواهد پتروگرافی حاکی از دگرشکلی دمای بالا در سنگ های حاشیه توده گرانیتوئیدی لخشک، شمال غرب زاهدان، ایران

توده گرانودیوریتی لخشک بخشی از نوار گرانیتوئیدی زاهدان-سراوان محسوب می شود که در زمان الیگومیوسن به صورت یک توده بیضوی شکل با امتداد شمال غرب-جنوب شرق در داخل رسوبات فلیشی ائوسن نفوذ کرده و به همراه سنگ های میزبان خود، مجموعا بخشی از زون جوش خورده سیستان واقع بین دو بلوک لوت و افغان را تشکیل داده است. سنگ های حاشیه جنوب و جنوب غربی توده، در امتداد زون های برشی موازی با همبری توده که بیش از 400 متر ضخامت دارند، دستخوش دگرشکلی دمای بالا شده اند و فابریک هایی نظیر ساختارهای S-C پیدا کرده اند. دگرشکلی این سنگ ها در محل همبری با سنگ های میزبان، شدید بوده و به سمت داخل توده تدریجا کاهش می یابد. کانی های اولیه ماگمایی نظیر پلاژیوکلاز و ارتوکلاز در این سنگ های بر اثر تحمل دگرشکلی شکننده دمای بالا، شکسته شده و شکستگی آن ها مجددا با کانی های ماگمایی دمای بالا نظیر بیوتیت، پتاسیم فلدسپار و کوارتز پر شده است. بر اساس شواهد زیر به نظر می رسد دگرشکلی این سنگ ها در شرایط دمایی بالای سولیدوس و احتمالا در حضور مقدار کمی مذاب اتفاق افتاده باشد: 1) پر شدن شکستگی بلورهای فلدسپار اولیه توسط مجموعه های دانه ریز کوارتز، پتاسیم فلدسپار و بیوتیت، 2) وجود دانه های کوارتز و فلدسپار در بین کلیواژهای تغییرشکل یافته بیوتیت، 3) همرشدی کوارتز و پتاسیم فلدسپار که به طور بخشی جایگزین پلاژیوکلاز شده اند، 4) حضور بافت گرانوفیری دگرشکل نشده در حاشیه بلورهای دگرشکل شده ارتوکلاز.