ارزیابی مقایسه ای اروگرافی ترشحی با استفاده از آیوهکسال و آیودیکسانول در خرگوش

هدف از انجام این مطالعه ارزیابی مقایسه ای اروگرافی ترشحی با استفاده از 2 ماده حاجب یددار غیریونی آیوهکسال (مونومر) و آیودیکسانول (دایمر) در خرگوش بود تا بتوان میزان رادیواپاسیته ایجاد شده به کمک آنها را بدست آورد. همچنین زمان مشاهده فازهای نفروگرام، پیلوگرام و میزنای در بکارگیری دو ماده یاد شده تعیین گردید و عوارض بالینی احتمالی آنها نیز بررسی شد. به همین منظور 10 سر خرگوش سفید آزمایشگاهی (6 سر نر، 4 سر ماده) و به وزن 1200 تا 1400 گرم سالم انتخاب گردیدند. پس از نگهداری آنها برای مدت 10 روز به منظور اطمینان از سلامت ظاهری آنها، به 5 سر خرگوش آیوهکسال mgI/ml 300 با دوز 400 میلی گرم ید برای هر کیلوگرم وزن بدن و به 5 سر دیگر آیودیکسانول mgI/ml 320 با همان دوز از طریق ورید مارژینال گوش تزریق گردید و در زمان های 0، 1، 5، 10، 20، 40 و 60 دقیقه رادیوگرافی جانبی و شکمی - پشتی تهیه شد. رادیوگراف ها با دقت بررسی و امتیازبندی شدند و فازهای مختلف آنها ثبت شد. نتایج بدست آمده با استفاده از روش ANOVA مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. تصاویر ایجاد شده از نظر کیفیت کنتراست ایجاد شده با هر دو ماده رضایت بخش و دارای امتیاز خوب و عالی بودند اما در مقایسه 2 داروی فوق، آیودیکسانول نسبت به آیوهکسال اپاسیته بهتری داشته و تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05). فازهای نفروگرام و پیلوگرام در زمان های 5، 10 و 20 دقیقه به خوبی قابل مشاهده بودند و بهترین زمان جهت مشاهده فازهای اروگرافی ترشحی، زمان های صفر، 5، 10 و 20 دقیقه بدست آمد. مطالعه اخیر نشان داد که کاربرد آیودیکسانول در خرگوش از اپاسیته بهتری نسبت به آیوهکسال برخوردار بوده و هیچگونه عوارض بالینی نیز در آنها مشاهده نگردید.