بررسی مقایسه ای مشکلات عضلانی اسکلتی میان خلبانان هلیکوپتر و خلبانان هواپیما

تعداد کثیری از مطالعات تحقیقاتی شیوع کمردرد در خلباننان هلیکوپتری را نشان می دهد. اما تعداد کمی مطالعه مشکلات عضلانی اسکلتی را در خلبانان هلیکوپتری و هواپیمائی با یکدیگر مقایسه نموده است. لذا هدف از این مطالعه، مقایسه میزان شیوع مشکلات عضلانی اسکلتی بین دو گروه خلبانان هلیکوپتری و هواپیمائی می باشد. در این مطالعه از پرسشنامه استاندارد نوردیک استفاده گردید و تعداد 256 خلبان هلیکوپتری و هواپیمائی پرسشنامه مذکور را کامل نمودند، در این مطالعه آنالیتیکال، برای مقایسه متغیرهای کیفی از تست مجذورکای (x2) و تست دقیق فیشرو برای مقایسه متغیرهای کمی از تستهای پارامتریک با انتشار نرمال استفاده گردید. از CI)، odds ratio (OR) (95 % برای مقایسه نسبتهای رسیک استفاده شده است. میانگین ساعات پرواز در خلبانان هلیکوپتر 10 ± 6/12 و در خلبانان هواپیما 12 ± 5/54 ساعت بود. میزان کمردرد ایجاد شده بعد از پرواز در هوا در گروه شایع و در خلبانان هلیکوپتری حدود 42 درصد و در خلبانان هواپیما حدود 40 درصد می باشد. شکایتهای عضلانی اسکلتی در دیگر بخشهای سیستم عضلانی اسکلتی خلبانان هلیکوپتری و هواپیمائی به ترتیب عبارتند از: 35 % و 37 % در قسمت فوقانی پشت، 33 % و 30 % در ناحیه گردن، 32 % و 30 % در ناحیه شانه و بازوها، 4 /25 % و 8/32 % در ناحیه زانو و ساق پاها، 25 % و 23 % در ناحیه ران ها و لگن، 18 % و 30 % در ناحیه مچ پا و کف پا می باشد. (تمامی نتایج با 0/005 این مطالعه نشان داد که میزان کمردرد بعد از پرواز در هر دو گروه شایع می باشد ولی اختلال در فعالیتهای روزانه در طی یکسال گذشته بدلیل مشکلات عضلانی اکلتی در خلبانان هلیکوپتری معنی دار می باشد. این مطالعه می تواند بیانگر این باشد که وضعیت بدن در زمان پرواز در خلبانان هر دو گروه بیشتر از ارتعاش ایجاد شده توسط وسیله پرنده در ایجاد مشکلات عضلانی اسکلتی مؤثر می باشد. لذا طراحی ارگونومیک کابین خلبان در هر دو گروه از مهمترین عوامل در کاهش مشکلات عضلانی اسکلتی می باشد.