تومورهای کارسینوئید برونش بررسی اقدامات تشخیصی، درمانی و نتایج در بیماران بیمارستان دکتر مسیح دانشوری در طی سال های 1376 لغایت 1386

تومورهای کارسینویید برونش جزء تومورهای نسبتا نادر، با رشد بطیی و علایم بالینی مبهم می‌باشند که می‌توانند بسیاری از سندرم‌های تنفسی را تقلید نمایند. مطالعه‌ای در مرکز ما (در مدت 11 سال) جهت بررسی مشخصات بالینی، اقدامات تشخیصی و درمانی انجام شده و نتایج حاصله در طول زمان، صورت گرفت. هدف، گزارش تجربه ما در درمان این بیماران می‌باشد.

با تهیه و تکمیل فرم‌های کامپیوتری برای این بیماران و استفاده از نرم‌افزارهایSPSS Access, و آزمون‌های Fisher Exact و Mc Nemar اطلاعات مربوط به سن، جنس، علایم بالینی، سابقه مصرف دخانیات و اقدامات تشخیصی درمانی و نتایج حاصل از پیگیری این بیماران مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. این بررسی ظرف 11 سال (1386-1376) و با پیگیری کامل در 4/86% موارد صورت گرفت.

73 بیمار (38 زن،‌ 35 مرد) با میانگین سنی 4/41 سال (11 تا 70 سال) با تشخیص تومور کارسینویید تحت درمان قرار گرفتند. اعمال جراحی صورت گرفته از رزکسیون گوه‌ای تا پنومونکتومی با یا بدون دیسکسیون غدد لنفاوی مدیاستن بود. در بعضی موارد قبل از اقدام جراحی سایر روش‌های درمانی چون استفاده از لیزر (ND-YAG) و یا رزکسیون برونکوسکوپیک صورت گرفته بود. 2 مورد (7/2%) عود تومور در لنفاتیک‌ها وجود داشت. در ظرف این ‌مدت، 6 بیمار (2/8%) فوت نمودند که 4 بیمار جزء بیماران جراحی شده (6% از کل بیماران جراحی شده) و تنها یک مورد ناشی از عوارض مستقیم عمل جراحی بود. 2 مورد دیگر از بیماران جراحی نشده بودند (6/28% از کل بیماران جراحی نشده).

تومورهای کارسینویید برونش با رشد بطیی اغلب تا تشخیص قطعی به عناوین دیگر درمان می‌گردند. توانایی برونکوسکوپی فیبروپتیک در یافتن این تومورها بیشتر از برونکوسکوپی ریژید است (P-value=0.04) در حالیکه در هنگام نمونه برداری، به‌علت ریسک خونریزی همواره باید برونکوسکوپی ری‌ژید در دسترس باشد. درمان این تومورها جراحی با حفظ حداکثر پارانشیم ممکن به‌ همراه دیسکسیون لنفاوی مدیاستن خصوصا در نوع آتیپیک است. عود موضعی در بیماران ما همواره در غدد لنفاوی بوده است. درمان عود، در صورت امکان جراحی مجدد است. استفاده از روش‌هایی چون رزکسیون آندوسکوپیک و یا لیزر به منظور کمک در تعیین منشاء تومور، برطرف کردن انسداد و عفونت دیستال به آن کمک‌کننده است. نقش کموتراپی و رادیوتراپی در حال حاضر نامشخص و مبهم است.