بررسی نتایج درمان بعد از تایمکتومی از طریق گردن در میاستنی گراو در بیمارستان الزهرا(س) اصفهان طی سال های 1377-1382

هنوز بهترین روش برای عمل تایمکتومی در میاستنی گراو (MG) مورد بحث می باشد. برخی جراحان مخالف استفاده از روش تایمکتومی از راه گردن به خاطر احتمال باقی گذاشتن تومور و احتمال بیشتر برای عدم پسرفت کامل بیماری می باشند. در این مقاله، ما گروه نسبتا بزرگی از بیماران MG که با تایمکتومی از طریق گردن عمل شده اند را از نظر نتایج و عوارض و میزان بهبودی و مقایسه آن با روش ترانس استرنال مورد بررسی قرار می دهیم. این مطالعه یک بررسی توصیفی تحلیلی بر روی 37 بیمار است که بخاطر میاستنی گراو بین سال های 1377 تا 1382 در بیمارستان الزهرا اصفهان تحت عمل تایمکتومی از طریق گردن قرار گرفتند. این بیماران از نظر سن، جنس، نوع داروی مصرفی، مدت زمان عمل، اطلاعات پیرامون عمل و عوارض عمل بررسی شدند. از آنالیز کاپلان مایر جهت بررسی زمان عمل تا بهبودی بیماران استفاده شد. در آنالیز داده های این پژوهش <0.05 P به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد. از 37 بیمار 8/65% زن بودند. سن متوسط 4/10+36/31 سال بود. مرگ و میر در حوالی جراحی وجود نداشت و عوارض ناشی از عمل 7/13% بود. طول متوسط اقامت در بیمارستان 44/1+5/5 روز و میانگین پیگیری 34/20+39/35 ماه بود. میزان بهبودی کامل در بیماران 5/12% بود. بر اساس آزمون کاپلان مایر 6/70% بعد از 2 سال و 3/85% بعد از 5 سال بهبودی یافتند. همگی بیماران از نوع برش جراحی رضایت کامل داشتند. در آنالیز اطلاعات شدت بیماری قبل از عمل و پاتولوژی بافتی بطور واضح با میزان بهبودی کامل بر اساس آزمون کاپلان مایر ارتباط داشتند. بر اساس نتایج فوق نشان داده می شود که بهبودی کامل پس از تایمکتومی از راه گردن با نتایج حاصل از روش تایمکتومی ترانس استرنال مشابه بوده و مشخصا عوارض بعد از عمل جراحی در این گروه کمتر است. بیماران با شدت بیماری کمتر، احتمال بهبودی کامل در آنها در روش تایمکتومی از راه گردن بیشتر است. در صورت پاتولوژی نرمال بافت تیموس در تایمکتومی، احتمال بهبودی کامل، بیشتر از پاتولوژی بافتی تیموما می باشد.