مقایسه تاثیر تمرینهای عملکردی و تقویتی در بهبود عملکرد اندام فوقانی سمت مبتلا در همیپارزی متعاقب سکته مغزی

سکته مغزی یکی از شایع ترین بیماری های نورولوژیک تهدیدکننده زندگی و مهم ترین علت ناتوانی افراد مسن است. ناتوانی در استفاده از اندام فوقانی در بیماران مبتلا به همی پارزی ناشی از سکته مغزی شایع است. هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه تاثیر تمرین های عملکردی و تقویتی بر دامنه ی حرکتی مفاصل، قدرت عضلانی و عملکرد اندام فوقانی مبتلا در همی پارزی ثانویه به سکته مغزی بود.
این مطالعه در سال 1386 در کلینیک فیزیوتراپی رزمجومقدم زاهدان انجام شد. برای این کارآزمایی کنترل شده تصادفی دوسوکور 28 بیمار دچار همی پارزی با میانگین سنی 2/10±5/52 سال که حداقل 3 تا 6 ماه از بیماریشان گذشته بود، انتخاب شدند. بیماران بصورت تصادفی در دو گروه تمرین های تقویتی (14 مورد) و عملکردی (14 مورد) قرار گرفتند. دامنه حرکتی (درجه) با گونیامتر، قدرت عضلانی (کیلوگرم) با نیروسنج و عملکرد اندام (رتبه ای) با مقیاس River Mead Motor Assessment (RMA) قبل و بعد از 12 جلسه درمان اندازه گیری شدند. برای داده های با توزیع نرمال از آزمون های t مستقل و t زوجی و داده های ناپارامتری از آزمون های من ویتنی و ویلکاکسون به ترتیب جهت مقایسه نتایج قبل و بعد درمان بین و درون گروهی استفاده شد. سطح معنی داری 05/0 > P در نظرگرفته شد.
میانگین عملکرد اندام فوقانی در گروه تمرین های عملکردی از2/2±8/6 به7/1±3/10و در گروه تمرین های تقویتی از1/2±07/7 به 4/1±9 افزایش پیدا کرد. (05/0> P) همچنین میانگین دامنه ی حرکتی مفاصل شانه، آرنج و مچ دست و قدرت عضلات اندام فوقانی بعد از درمان نسبت به قبل از آن در هر دو گروه افزایش یافت (05/0> P). افزایش میانگین عملکرد اندام فوقانی در گروه تمرین های عملکردی نسبت به گروه تمرین های تقویتی بیشتر بود. (05/0 > P) ولی تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر دامنه حرکتی مفاصل و قدرت عضلات اندام فوقانی دیده نشد (05/0 P>) هر دو نوع تمرین های تقویتی و عملکردی سبب بهبود عملکرد، قدرت عضلات و دامنه های حرکتی مفاصل اندام فوقانی مبتلا می شوند. همچنین به نظر می رسد تمرین های عملکردی در بهبود عملکرد اندام فوقانی موثرتر از تمرین های تقویتی هستند.