مقایسه بیومتری الیاف و میزان ترکیبهای شیمیایی نی Phragmites australis از نظر کاغذسازی

نیزارهای ایران به عنوان یک منبع مهم تهیه الیاف سلولزی به منظور جبران بخشی از کمبود ماده اولیه صنایع سلولزی ایران مطرح می باشند. در راستای بررسی خواص اولیه کاربردی نی P. australis که مهمترین گونه از نظر وسعت درمیان سایر گونه های نی در ایران می باشد، 3 رویشگاه عمده این گونه شامل مناطق جنوب، شمال و شرق در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفتند که با توجه به وسعت و امکان برداشت صنعتی نی از این مناطق، به ترتیب از سه، دو و یک ناحیه[1] این مناطق نمونه برداری شد. به منظور اندازه گیری ابعاد فیبر، نمونه های مربوط به نواحی هر منطقه با هم مختلط شدند و اندازه گیری ها بر مبنای میانگین هر منطقه انجام گرفت. بررسی ها نشان می دهند که بین طول فیبر و قطر حفره سلولی در سه منطقه اختلاف معنی داری وجود نداشت، لیکن بین قطر فیبر و ضخامت دیواره سلولی سه منطقه اختلاف معنی دار است. بیشترین میانگین طول الیاف (39/1 میلیمتر) مربوط به منطقه شمال می باشد. اندازه گیری ترکیبهای شیمیایی برای شش ناحیه مناطق در چهار تکرار انجام گرفت. نتایج نشان می دهند که بین مناطق و نواحی شش گانه آنها از نظر میزان ترکیبهای شیمیایی اختلاف معنی داری وجود دارد. در مجموع منطقه شمال با بیشترین مقدار میانگین سلولز (12/60 درصد) و کمترین مقدار میانگین لیگنین (64/20 درصد) در اولویت اول قرار می گیرد. بررسی خواص اولیه نی P. australis موید این مطلب است که به لحاظ ابعاد فیبر و میزان ترکیبهای شیمیایی، این گونه نی در زمره مواد اولیه مناسب برای استفاده در صنایع کاغذسازی ایران نسبت به پهن برگان بومی و سایر گیاهان غیرچوبی ایران می باشد. 1- نواحی بام دژ، شط علی و رفیع در جنوب کشور- نواحی شیجان و آبکنار در شمال (تالاب انزلی) – ناحیه هامون در شرق