اثر آب شور بر پراکنش املاح در نیمرخ یک خاک رسی زیر کشت گونه های مقاوم به شوری (مطالعه موردی: کربال فارس)

یکی از راه های بهرهورری از زمینهای شور غیر زراعی، استفاده از آنها به عنوان بستر کاشت گیاهان شور پسند و تولید زیست توده گیاهی است، که علاوه بر تاثیر آن بر تلطیف محیط، با رعایت نیاز آبشویی، کاهش املاح را در نیمرخ خاک سبب میشود. از آنجا که در مواردی منابع آب شور و کم شور نیز در این مناطق در دسترس است و میتواند برای آبیاری مورد استفاده قرار گیرد، با کاربرد آنها، نمکهای محلول در منطقه ریشه افزایش یا کاهش می یابند. تحقیق حاضر در محلی انجام یافت که جریان یک زهکش مصنوعی برای شناخت اثر کاربرد آب شور بر تغییرات املاح یک خاک رسی، و همچنین آبیاری گونه هایی از درختان مقاوم به شوری، مورد استفاده قرار گرفت. این پژوهش در قالب طرح آماری کرتهای خردشده (اسپلیت پلات) با سه تکرار انجام شد. تیمارهای اصلی نوع آب آبیاری شامل زهاب زهکش اصلی بهعنوان آب شور، و آب شیرین رودخانه کر بود. تیمارهای فرعی آزمایش شامل 6 گونه های درختی است. میزان رسانایی کهربایی (EC) زهآب از dSm-14/4 در آبان تا dSm-17/8 در تیرماه در تغییر بود. نیمرخ خاک پیش از آغاز تحقیق، در سال 1368، و پس از گذشت 10 سال از اجرای آن مورد مطالعه قرار گرفت. میانگین EC لایه های نیمرخ از dS m-15/21 به dS m-11/14 رسیده، 35 درصد کاهش داشته است. همچنین میانگین میزان نسبت جذبی سدیم (SAR) نیمرخ از 1/32 به 4/27 تقلیل یافته و نشاندهندهی 15 درصد کاهش میباشد. بنابراین روند کاهش SAR در مقایسه با کاهش EC کندتر بوده و دلیل احتمالی آن، ترجیحی است که فاز تبادلی خاکها برای سدیم قایل بوده، و آبشویی در مورد این کاتیون نسبت به کاتیونهای کلسیم و منیزیم ناموفقتر عمل نموده و میانگین SAR نیمرخ کاهشی کمتر از EC داشته است.