کیفیت زندگی و عوامل مرتبط با آن در بیماران مبتلا به سکته قلبی مراجعه کننده به دانشکاه علوم پزشکی شهرکرد

بیماری های ایسکمیک قلب علت اصلی مرگ و میر در اکثر کشورهای جهان از جمله ایران می باشد و مشکلات زیادی در ابعاد گوناگون کیفیت زندگی ایجاد می کنند. پژوهش حاضر یک مطاله توصیفی، تحلیلی است که به منظور بررسی کیفیت زندگی و عوامل مرتبط با آن در بیماران مبتلا به سکته قلبی مراجعه کننده به بیمارستان هاجر دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد انجام گرفته است.
در این پژوهش 150 بیمار مبتلاء به سکته قلبی بستری در بخش CCU بیمارستان هاجر(س) دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد که بیش از هشت هفته از بیماری آن ها می گذشت، به روش غیراحتمالی انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. گردآوری داده ها از طریق مصاحبه، گزارش خود بیمار و مراجعه به پرونده های آنان انجام شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای مشتمل بر سه بخش ویژگی های دموگرافیک، ویژگی های بیماری و سئوالات مربوط به کیفیت زندگی برگرفته از پرسشنامه استاندارد SF36 بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمارتوصیفی (میانگین، انحراف معیار و فراوانی) و آزمون کای اسکوئر به کمک نرم افزار SPSS انجام گرفت.
نتایج پژوهش نشان داد میانگین و انحراف معیار سن بیماران (5/10 ± 7/55) سال بود و اکثریت افراد (53درصد) کیفیت زندگی نسبتا مطلوبی داشتند. طبق نتایج حاصله بین بازنشستگی، بیمه طول مدت بیماری، بعد سلامت عمومی، عملکرد فیزیکی، عملکرد اجتماعی و خواب با کیفیت زندگی ارتباط آماری معنی دار وجود داشت (05/0 P <. ). همچنین نتایج بیانگر آن بود که بین وضعیت عمومی با عملکرد فیزیکی و عملکرد اجتماعی و بین بعد عملکرد فیزیکی با وضعیت اجتماعی و خواب ارتباط آماری معنی دار وجود دارد (05/0 P <). ولی بین سایر ابعاد کیفیت زندگی ارتباط آماری معنی دار وجود نداشت. علاوه بر این بین سایر متغیرهای دموگرافیک مانند سن، جنس، وضعیت تاهل، وضعیت اشتغال و وضعیت اقتصادی افراد نیز با کیفیت زندگی آنان ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت. همچنین نتایج نشان داد بیمارانی که از درد رنج می بردند در مقایسه با بیمارانی که هیچ گونه دردی نداشتند ازکیفیت زندگی پایین تری برخوردار بودند، و آنالیز آماری ارتباط معنی داری بین شدت درد، کاهش یا از دست دادن عملکرد شغلی و خستگی با کیفیت زندگی نشان داد (05/0 P <).
با توجه به این که خستگی، درد و کاهش یا از دست دادن عملکرد شغلی باعث کاهش کیفیت زندگی می شوند. توصیه می شود گروه پزشکی به ویژه پرستاران در برنامه ریزی مراقبتی زمان بستری و بعد از ترخیص به این مشکلات توجه کنند، زیرا عدم رسیدگی به هر یک از مسائل فوق باعث اختلال در کیفیت زندگی بیماران می شود.