بررسی وجود هپارین تزریق شده حین عمل جراحی عروق در خون بیماران قبل از خنثی کردن آن توسط پروتامین

هپارین یک ماده ضد انعقادی است که در اعمال جراحی عروق، جهت پیشگیری از ترومبوز حین عمل استفاده می شود و پس از مدتی توسط پروتامین که یک داروی ضدهپارین است خنثی می شود. تزریق پروتامین می تواند عوارضی به همراه داشته باشد که این عوارض شامل کلاپس قلبی عروقی، واکنش آنافیلاکسی، افت فشار خون، برادیکاردی و برونکواسپاسم هستند. همچنین دوز بالای آن منجر به تشدید اثر ضدانعقادی شده و باعث خونریزی می گردد. این تحقیق یک مطالعه آینده نگر است که طی آن 50 بیمار که تحت اعمال جراحی عروق مانند آنوریسم، بای پس های آئورت، تروما و گرافت عروقی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. با استفاده از یک تست ساده و دقیق به نام(Act) Activated clotting Time وضعیت انعقادی بیماران قبل از تزریق هپارین به عنوان پایه (ACT1) و قبل از تزریق پروتامین (2 ACT) بررسی شد. در این بررسی مقدار هپارین تزریق شده در تمام نمونه ها 5000 واحد بوده است. در بررسی آماری و مقایسه مقادیر ACT1 و 2 ACT، اختلاف آنها معنی دار بود اما از طرفی در درصد قابل توجهی از افراد (44 %)2 ACT در زمان تزریق پروتامین اگر چه به حد پایه برنگشته بود اما در حدی بود که قابل قبول محسوب می گردید. در بررسی متغیرها، مقدار 2 ACT با فاصله زمانی بین تزریق هپارین و پروتامین، رابطه معنی دار داشت بدین ترتیب که هر چه زمان بیشتری از تزریق هپارین می گذشت، 2 ACT به ACT1 نزدیکتر می شد. در بررسی متغیرهای سن و وزن، 2 ACT با سن و وزن ارتباط معنی داری نداشت. با توجه به نتایج فوق می توان چنین پیشنهاد کرد که چون در درصد قابل توجهی از افراد 2 ACT در محدوده قابل قبول بوده است، در تمام بیماران قبل از تزریق پروتامین ACT اندازه گیری گردد و در صورت قرارگرفتن ACT در محدوده قابل قبول، بیماران از نظر وجود خونریزی تحت نظر گرفته شوند و در صورت وجود شواهدی به نفع خونریزی، پروتامین تزریق گردد. بنابراین ممکن است نیازی به تزریق پروتامین نباشد، یا لااقل با دوز کمتری استفاده شود به عبارت دیگر مقدار هپارینی که در ابتدا داده می شود، معیار تزریق پروتامین نباشد و به این وسیله از بروز عوارض خطرناک این دارو پیشگیری گردد.