آرزو در قصه های صوفیانه

مفهوم آرزو، از بنیادی ترین مفاهیم فرهنگ و ادب صوفیانه و از پربسامدترین مضامین و نقش مایه های قصه های فارسی است. گونه شناسی این نق ش مایه و نیز، تبیین اهداف،مصادیق و کارکردهای آن، با تاکید بر متون صوفیانه، هدف نوشتار حاضر است.
این بررسی، نشان می دهد که:اولا، هر چند آرزوهای صوفیانه، مراتب و مصادیق عالی و حقیر دارد، بیش ترینه آرزوهای صوفیان، از سنخ مقولات مادی ناچیز و در ردیف هوس هاست.
ثانیا، از آن جا که آرزو داشتن در نظر اهل تصوف، ایستادن در برابر مشیت الهی و زیرپا نهادن تعالیم مشایخ قلمداد می شود، امری نکوهیده است.
ثالثا، در اغلب موارد، آرزوها به ویژه آرزوهای مادی، محقق نمی شوند و در صورت تحقق، پشیمانی و یا مجازات در پی دارند.
رابعا، آرزو در دو کتاب مصیبت نامه و منطق الطیر، سویه ای مثبت دارد، چرا که صاحبانآرزو(سالک/مرغان)، به مرتبه نفی کامل وجود خویش و فنا در حق رسیده اند، پس آرزویشان(وصال حق/ رسیدن به سیمرغ) محقق می گردد. خامسا، آرزو در داستان های صوفیانه، عموما چهار کارکرد دارد: عنصر آغازگر داستان؛ عنصر داستان ساز؛ عنصر مکمل داستان؛ و عنصر پایا نبخش.