تاثیر به کارگیری مدل مراقبت پی گیر بر کیفیت زندگی مصدومین شیمیایی مبتلا به برونشیولیت انسدادی

بیماری های مزمن ریوی به عنوان شایع ترین عارضه های طبی مصدومین شیمیایی، می توانند به عنوان عامل ناتوانی در زندگی کاری، نقش خانوادگی و اجتماعی و عملکرد روزانه منجر به کاهش کیفیت زندگی این بیماران شوند. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر به کارگیری مدل مراقبت پیگیر بر کیفیت زندگی مصدومین شیمیایی مبتلا به برونشیولیت انسدادی انجام گرفت.
در کارآزمایی بالینی تصادفی شاهد داری که در طی سال های 87-1386 در بیمارستانی در تهران انجام گرفت، 62 مصدوم شیمیایی مبتلا به برونشیولیت انسدادی از بین مراجعین با روش تخصیص تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. مدل مراقبت پیگیر به مدت دو ماه در گروه آزمون اجرا شد. اندازه گیری کیفیت زندگی با پرسش نامه اختصاصی کیفیت زندگی بیماران ریوی (SGRQ) طی مصاحبه ساختاریافته با واحدهای پژوهش در دو نوبت، قبل و بعد از مداخله صورت گرفت.
میانگین نمرات کیفیت زندگی در تمامی حیطه ها و همچنین میانگین نمره کل کیفیت زندگی در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد پس از مداخله تفاوت معنی داری داشت (05/0>p). همچنین، بین میانگین نمرات حیطه های کیفیت زندگی و نمره کل کیفیت زندگی، قبل و بعد از مداخله در گروه آزمون تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0>p)؛ درحالی که در گروه شاهد تغییری دیده نشد.
به کارگیری مدل مراقبت پیگیر تاثیر چشمگیری بر کیفیت زندگی مصدومین شیمیایی مبتلا به برونشیولیت انسدادی دارد، لذا به کارگیری این مدل در مراقبت از این بیماران توصیه می شود.