مبانی نظری تحلیل گفتمان، رویکرد نشانه - معناشناختی

کنش گفتمانی را می توان حضوری زنده و نوعی موضع گیری گفتمانی دانست که به عنوان واسطه ای بین دو طرح زبانی یعنی صورت بیان و صورت محتوا قرار می گیرد و زمینه را فراهم می آورد تا این دو طرح بتوانند در موقعیت های خاص در استقلال کامل عمل کرده، معناهای تازه و متفاوتی را تولید کنند. پس گفتمان، فرایندی است جهت مدار که با دخل و تصرف، گزینش، جابه جایی و بسط و توسعه رابطه بین طرحهای زبانی، منجر به تولید معنا می گردد. لازمه چنین تولیدی استفاده از مواد خامی است که زبان تحت عنوان معنی در اختیار گفتمان قرار می دهد. کنش گفتمانی با استفاده از معنی های مشترک موجود در زبان شرایط تولید معنا را به وجود می آورد. چنین کنشی بدون رجوع به بنیانهای تجربی و حسی ادراکی فاقد کارایی لازم است، چرا که گفتمان حضوری است زنده که همواره از تجربه ای زیستی بهره مند می باشد. به همین دلیل است که باید به دنیایی پیشا گفتمانی اعتقاد داشت که بستر را برای شکل گیری گفتمان فراهم می سازد. علاوه بر همه این ویژگی ها، کنش گفتمانی می تواند به مرکز گفتمان نزدیک یا از آن دور گردد. چگونه گفتمان می تواند با عبور از خود راه را برای رشد و توسعه معنا هموار سازد؟ هدف ما از این بررسی، علاوه بر پاسخ به پرسش مزبور، طرح ویژ گی های کنش گفتمانی و مبانی نظری گفتمان، مطالعه نقش آن در معناسازی و ایجاد ارتباط پویا و سیال بین طرحهای زبان می باشد.