اثرات مکمل L- کارنیتین بر غلظت فاکتورهای انعقادی و ضد انعقادی پلاسما در بیماران همودیالیزی

افزایش احتمال انعقاد خون، یک عامل خطر مهم برای ترمبوز و عوارض ناشی از آن مانند بیماری ایسکمیک قلب، سکته مغزی و نارسایی فیستول های شریانی- وریدی در بیماران همودیالیزی است. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات مکمل L- کارنیتین روی غلظت فاکتورهای انعقادی و ضدانعقادی پلاسما در بیماران همودیالیزی انجام شد.
این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسو کور بود که در آن 42 بیمار همودیالیزی (25 زن و 17مرد) به طور تصادفی به دو گروه دریافت کننده مکمل L- کارنیتین و گروه دارونما تقسیم شدند. در این مطالعه که 12 هفته به طول انجامید، بیماران همودیالیزی در گروه L– کارنیتین، روزانه یک ویال محلول خوراکی L- کارنیتین، حاوی mg1000 L- کارنیتین دریافت می کردند؛ در حالی که بیماران گروه دارونما روزانه یک ویال دارونمای مشابه دریافت می کردند. در شروع مطالعه و پایان هفته دوازدهم از هر بیمار قبل از دیالیز cc5/8 خون بعد از 12 تا 14 ساعت ناشتایی گرفته شد و سپس غلظت پلاسمایی فیبرینوژن، فعالیت پروتئین C، فاکتورهای انعقادی شماره V، VII،IX پلاسما و غلظت tPA، PAI-1، کارنیتین آزاد و CRP سرم اندازه گیری شد.
در این مطالعه در گروه دریافت کننده مکمل L- کارنیتین در پایان هفته دوازدهم نسبت به زمان شروع مطالعه غلظت کارنیتین آزاد سرم به طور معنی دار و به میزان 150 % افزایش یافت (001/0>P). در گروه دریافت کننده مکمل L- کارنیتین غلظت فیبرینوژن پلاسما به میزان mg/dl98 و غلظت CRP سرم به میزان 41% کاهش یافت که در مقایسه با گروه دارونما معنی دار بود (05/0>P). تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه از نظر میزان تغییرات درصد فعالیت پروتئین C، فاکتورهای انعقادی V، VII،IX پلاسما و نسبت PAI-1به tPA سرم مشاهده نشد.
یافته های این مطالعه نشان می دهد که مکمل L-کارنیتین می تواند سبب کاهش CRP سرم به عنوان یک نشانگر التهاب سیستمیک و فیبرینوژن پلاسما به عنوان یک فاکتور انعقادی وابسته به التهاب در بیماران همودیالیزی شود، در حالی که هیچ تاثیری روی فاکتورهای انعقادی و ضد انعقادی غیر وابسته به التهاب ندارد.