تغییر در بیان ژن اینتگرین های بتا 1 و بتا 2 به دنبال تکوین تحمل به اثر ضددردی مورفین در موش های صحرایی نر

بررسی امکان تغییر میزان mRNA اینتگرین های بتا 1و تبا 2 به دنبال تجویز مکرر مورفین و در حضور منگنز، به عنوان فعال کننده اینتگرین ها و مهارکننده تحمل در بخش کمری نخاع در این مطالعه تجربی جهت القای تحمل به مورفین، 15 میکروگرم مورفین دو بار در روز به مدت پنج روز به شیوه داخل نخاعی به موش های صحرایی نر بالغ تزریق شد. برای بررسی اثر کاتیون منگنز، 15 دقیقه قبل از مورفین، منگنز (20 نانومول/موش) به صورت داخل نخاعی تجویز گردید. اثر ضددردی مورفین توسط آزمون Tail Flick سنجیده شد. برای برآورد تغییرات بیان ژن های اینتگرین بتا 1 و بتا 2 در نخاع کمری روش نیمه کمی Reverse Transcription- Polymerase Chain Reaction و (RT-PCR) به کار گرفته شد. از ژن بتا اکتین به عنوان استاندارد داخلی استفاده شد.
نتایج نشان داد که تجویز مکرر مورفین می تواند موجب افزایش سطح mRNA اینتگرین های بتا 1 و بتا 2 در بخش خلفی نخاع کمری شود. تجویز کاتیون منگنز قادر به مهار کردن روند ایجاد تحمل به اثر ضددردی مورفین بود. همچنین تزریق هم زمان منگنز و مورفین از تغییر میزان mRNA اینتگرین های بتا 1 و بتا 2 در بخش خلفی نخاع کمری ممانعت نمود.
افزایش میزان mRNA اینتگرین های بتا 1 و بتا 2 می تواند ناشی از دو علت: افزایش مستقیم بیان توسط مورفین و یا فیدبک ناشی از مهار اینتگرین ها توسط مصرف مکرر مورفین باشد. به نظر می رسد منگنز با فعال کردن اینتگرین ها و مخالفت با اثرات مهاری اپیوییدها روی اینتگرین ها، تا حدودی از اثرات ناخواسته اپیوییدها از قبیل تحمل و افزایش میزانmRNA اینتگرین های بتا 1 و بتا 2ممانعت نموده است. این یافته ها نقش احتمالی ماتریکس خارج سلولی را در ایجاد تحمل به مورفین و سایر انواع شکل پذیری سیناپسی مطرح می سازد.