آموزش مهندسی در ایران: محتوا و روش مقایسه ای با برخی کشورهای صنعتی

مقایسه محتوا و روش های آموزش مهندسی در کشور ایران و برخی از کشورهای صنعتی با تطبیق موردی می تواند نشان دهنده تفاوتی اساسی در فلسفه آموزش عالی در ایران و کشورهای پیشرفته باشد که به نگاه تاریخی ما به علم به عنوان فضیلت و نه به عنوان ابزار بر می گردد. با این حال، چنین مطالعه ای را می توان به سطوح عملی تر آموزش تعمیم داد و آموزش مهندسی به عنوان یک روش تجربی را با آموزش آن در قالب آموزش یافته های تاریخی مقایسه کرد. این مقایسه را می توان در طی دهه های اخیر دنبال کرد و از جمله به محتوای آموزش، ابزارهای آموزش، حجم آموزش، دوره های کارآموزی و قابلیت کارآفرینی دانش آموختگان پرداخت. از نگاه دیگر، می توان روش پذیرش دانشجو و تعداد پذیرش، طول دوره تحصیل، محتوای دروس عمومی، ساختار نظام آموزشی و نقش دانشجویان کارشناسی ارشد و دکتری در آموزش را مقایسه کرد. هسته های آموزشی پژوهشی از سویی ارائه دروس و اجرای پژوهش را با هم می آمیزند و از سوی دیگر به عنوان واحدهای مستقل مالی به فعالیت پژوهشی می پردازند و این می تواند از تفاوتهای اساسی نظام آموزشی ایران با نظامهای آموزشی پژوهشی باشد.
در این تحقیق، به عنوان نمونه، مقایسه ای در ساختار و محتوای آموزش مهندسی مکانیک در دانشگاه های ایران، آلمان، انگلستان و آمریکا انجام شده است. این مطالعه متوجه روش ها و محتوای آموزش است، نه نتایج آن. در بخشهای پژوهشی و فنی با نشان دادن کاستی هایی در به روزکردن محتوا و روش، به ارائه مفاهیمی نو در فلسفه آموزش مهندس و ابزارهای آن از جمله آموزشدانشجو محور، آموزش مبتنی بر مسئله و آموزش در محیط سرشار از فناوری پرداخته شده است.