فرهنگ و شخصیت ایرانیان در سفرنامه های خارجی

به سفرنامه ها به عنوان یکی از منابع مهم شناخت ویژگی های فرهنگی و اجتماعی جوامع توجه شده، ولی این توجه همواره با محدودیت هایی در فهم، شناخت و تفسیر نیز قرین بوده است. سفرنامه ها در واقع، نوعی روایت است، روایتی که قالب زمان، مکان، موقعیت و رخدادها، تنگناهایی را برای آن به وجود می آورد. روایت سفرنامه نویسان غیرایرانی درباره ایرانیان و ویژگی های فرهنگی اجتماعی آنان موضوعی است که در مقاله حاضر به آن پرداخته شده است. در تاریخ غرب، یکی از رسانه های مهم در شناخت ایران و در کل، برای سایر دیگری ها، سفرنامه ها بوده است که بنیان های اولیه تصاویر دیگران را در سنت غربی فراهم می کرده است. این روایت وجهی آسیب شناختی دارد، وجهی که در سفرنامه های خارجی شکلی غالب به خود گرفته است و قطعا، برداشتی یک سویه و مبتنی بر پیش فرض های غربی از سابقه تاریخی ماست، اما درس آموز، تامل برانگیز و رفع شدنی است.