گردش علمی از ایده تا عمل

اوایل قرن نوزدهم (حدود 1806) مدرسه هنرهای زیبای (Ecole des Beaux Arts) پاریس، جایگزین کلیه آکادمی های هنر و معماری فرانسه آن زمان شد. یک قرن بعد (حدود 1919)، «والتر گروپیوس» مدرسه باهاوس (Bauhaus) را تاسیس نمود. این روزها، دو قرن پس از راهاندازی مدرسه هنرهای زیبای پاریس، آموزش معماری همچنان سرگرم تجربه در حوزه های مختلف است. در ایران، پرداختن به آموزش معماری با اعمال سلیقه ها، تجربه های شخصی و سطحینگری ناشی از عدم ارتباط با جهان خارج از دانشکده های معماری، از معقولات فراتر رفته و به قلمرویی اسطورهای، سرریز از عدم قطعیت رسیده است. نوشتن مقالات بررسی تجارب طرحهای معماری و برگزاری همایشهای اول، دوم و سوم آموزش نیز نتوانست محرک مناسبی برای این کهنهمیراث فرانسوی باشد؛ میراثی که صاحبان اصلیاش هم آنرا کنار نهادهاند. این نوشته درصدد است از طریق بازبینی در تعاریف تعلیم و تربیت و یادگیری، الگوی ابتکاری آموزشی با نام «آموزش مبتنی بر کشف» را معرفی و ساز و کار مناسب برای تبدیل این ایده را به یک الگو بارنمایی کند.