قطعنامه تقسیم فلسطین مبنای «راه حل دو دولت» و ملاکی برای «راه حل همه پرسی»

فلسطین بخشی از سرزمین های جدا شده از عثمانی پس از جنگ جهانی اول است. ولی خود نیز از همان ابتدا همواره هدف تقسیم بوده است. سازمان ملل متحد در سال 1947 کمیته ویژه ای را برای حل مشکل فلسطین انتخاب کرد؛ پس از بحث و گفتگو سرانجام اکثریت اعضا طرحی ارائه کردند که به موجب آن در سرزمین فلسطین دو کشور یهودی و عربی با وحدت اقتصادی تشکیل و شهر بیت المقدس با رژیمی بین المللی اداره شود. به موجب طرح اقلیت اعضای کمیسیون فوق، در سرزمین فلسطین یک دولت فدرال به پایتختی شهر بیت المقدس تشکیل شود و ایالت های یهودی و عرب در چارچوب این حکومت فدرال بر بخش های یهودی و عربی حاکمیت خواهند داشت. ایران به عنوان یکی از اعضای کمیته ویژه، با تقسیم فلسطین مخالفت کرد. روند مخالفت علی رغم فراز و فرود آن سرانجام به مخالفت با طرح دو دولت – دو ملت و ارائه طرح همه پرسی پس از پیروزی انقلاب اسلامی ختم شد. در مقاله حاضر تلاش شده است ابتدا قطعنامه تقسیم به عنوان مبنای «راه حل دو دولت - دو ملت» بررسی شود و سپس باتوجه به بند مربوط به وضعیت بیت المقدس در قطعنامه فوق، با استفاده از وحدت ملاک به امکان بهره گیری از این ملاک در طرح همه پرسی پرداخته ایم.