بررسی ارتباط پلی مورفیسم های ژن مانوز متصل به لکتین با بهبودی بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن B

با توجه به شیوع و روند روبه افزایش هپاتیت مزمن Bو اهمیت درمان و بویژه عوامل مساعد کننده در درمان این بیماران و نقش احتمالی پلی مورفیسم های ژن مانوز متصل به لکتین (MBL) با بهبودی در این بیماران و به منظور تعیین نقش این پلی مورفیسم ها در درمان مبتلایان هپاتیت B بهبودنیافته و بهبودیافته، این تحقیق در مرکز تحقیقات گوارش و کبد بیمارستان طالقانی انجام شد.
در این مطالعه مورد-شاهدی، 100 بیمار دارای عفونت مزمن هپاتیت Bتحت درمان بهبودنیافته (گروه مورد)، 100 بیمار هپاتیت B بهبودیافته (گروه شاهد اول) و 100 نمونه کنترل سالم (گروه شاهد دوم) که از لحاظ سن و جنس متناسب با افراد مورد بودند، انتخاب شدند. DNAی ژنومی از خون نمونه ها استخراج شد و پلی مورفیسم های زیر در ژن مانوز متصل به لکتین (MBL) به روش PCR-RFLP تعیین گردید: دو جهش نقطه ای در ناحیه پروموتر در موقعیت 550- (GبهC)، 221- (CبهG) و یک جهش نقطه ای در ناحیه غیرترجمه ای 4+ (TبهC) و 3 جهش نقطه ای در کدون های 52،54 و57 در اگزون 1 ژن MBL بترتیب در موقعیت های نوکلئوتیدی 230،223 و239. میزان عدم مواجهه با پلی مورفیسم ها مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
فراوانی آلل T223+ در کدون 52+ در بیماران هپاتیت B مزمن و بیماران خودبخود بهبود یافته به ترتیب 22/0 و 37/0 بود، که حاکی از ارتباط معنی دار بین این پلی مورفیسم در ژن مانوز متصل به لکتین در دو گروه بیماران مزمن و افراد خودبه خود بهبود یافته بود. در ارتباط با سایر پلی مورفیسم ها ارتباط معنی داری در گروه های مورد مطالعه مشاهده نگردید.
از آنجایی که کدون 52+ ژن مانوز متصل به لکتین ارتباط معنی داری میان بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن با هپاتیت B بهبود یافته دارد، می توان گفت ژنوتایپ هتروزیگوت کدون 52+ (C/T) احتمالا«نقش بازدارنده در مزمن شدن بیماری هپاتیت B دارد.