بررسی نقش سازمان های محلی در کاهش خطرپذیری لرزه ای

بررسی تجارب زلزله های اخیر در ایران و دیگر نقاط جهان نشان می دهد که کاهش خطرپذیری لرزه ای و بهبود اقدامات مربوط به واکنش اضطراری بعد از وقوع زلزله، بدون مشارکت مردمی امکانپذیر نیست. در بیشتر موارد آسیب-دیدگان توسط ساکنان محلات، همسایگان و اعضای خانواده خود نجات می یابند و نه توسط متخصصان سازمان های رسمی واکنش به سانحه. دلایل این امر، نیاز سازمان های رسمی پاسخ دهی به مدت زمانی برای بسیج و اعزام گروه های نجات، اطلاعات ناکافی آنها در مورد مکان مجروحان، مشکل و زمانبر بودن دسترسی به اطلاعات محلی است. در موارد بسیاری، دسترسی به مکانهای آسیب دیده بسیار محدود است و از این رو، 72 ساعت اولیه پس از رخداد سانحه زلزله بسیار مهم است؛ چرا که درصد بازماندگی هر ساعت کاهش چشمگیری می یابد؛ بنابراین ساکنان محلی نقش بسیار مهمی در نجات آسیب دیدگان دارند. از این رو، تدوین سازوکارهای مناسبی برای ترغیب مردم به ایفای نقش متناسب در انجام طرحهای کاهش خطرپذیری ضروری است. در این مقاله، ابتدا مشارکت مردم و سازمان های محله ای در کاهش خطرپذیری در برابر زلزله بررسی، نقش این سازمانها در ایجاد آمادگی در محلات شهری در زمان پیش و پس از رخداد سانحه، گروه های مؤثر در سازمان های محله ای و نقش هر یک از آنان، معیارهای تشکیل و گسترش این سازمانها و ساختار اقتصادی آنها بحث و سپس، اقدامات صورت گرفته در این زمینه در ایران توضیح داده شده است. سرانجام با توجه به وضع موجود ایران و فعالیتهای صورت گرفته، راهبردهایی به منظور تسهیل امور ارائه گردیده است. مطالب این مقاله بر اساس اطلاعات مربوط به این موضوع در نقاط مختلف دنیا، تجارب نویسندگان، ارزیابی و تحلیل اطلاعات است. انتظار می رود که مقاله حاضر، مورد استفاده سیاستگذاران کاهش خطرپذیری در شهرها قرار گیرد.