مقایسه ی تاثیر پانسمان با سیلور سولفادیازین ونیتروفورازون بر عفونت زخم سوختگی کودکان بستری در بخش سوختگی مرکز آموزشی درمانی سینا شهر تبریز،84-1383

سوختگی، یکی از مشکلات عمده سلامت عمومی در سراسر دنیا و مخصوصا در کشورهای در حال توسعه می باشد. در ایران صدمات ناشی از سوختگی، باعث ایجاد بیماری و افزایش قابل توجه در میزان مرگ و میر افراد، مخصوصا کودکان می گردد. عفونت علت اصلی مرگ در بیماران سوخته می باشد.استفاده ی عاقلانه و بجا از داروهای ضد میکروبی باعث ایجاد مقاومت کمتر در باکتری ها و تاثیر بیشتر این داروها و کاهش خطر سپسیس می شود. هدف از این مطالعه، مقایسه دو داروی آنتی باکتریال، سیلور سولفادیازین و نیتروفورازون، از نظر مدت زمان التیام، میزان عفونت و هزینه درمانی بود.
این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود که بر اساس نمونه گیری غیر احتمالی (آسان) به مدت 5ماه روی 60 بیمار دچار سوختگی بستری در بخش سوختگی کودکان مرکز آموزشی درمانی سینای تبریز در سال 1384 صورت گرفت. جامعه ی پژوهش، کودکان بستری در این مرکز بوده و از میان آنها، کودکانی که دارای مشخصات واحدهای مورد پژوهش بودند به عنوان نمونه انتخاب گردیده و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه و چک لیست بود. در این پژوهش زخم سوختگی یک گروه با سیلور سولفادیازین و گروه دیگر با نیتروفورازون بصورت یک بار در روز پانسمان شدند. برای بررسی وضعیت زخم سوختگی، در هنگام تعویض پانسمان معیارهای وجود عفونت، همچنین وضعیت زخم از نظر وجود بافت گرانولاسیون و اپی تلیزاسیون، بررسی می گردید. ضمنا برای هر بیمار سه نوبت کشت زخم به روش سوآب استریل فرستاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و استنباطی مانند آزمون کای دو (χ2) و t-test با استفاده از نرم افزار spss استفاده گردید.
آنالیز آماری، تفاوت معنی دار بین دو گروه از نظر وجود عفونت بر اساس علایم کلینیکی (000/1=P) و همچنین از نظر نتایج میکروب شناسی نشان نداد (739/0=P). تفاوت معنی دار از نظر زمان ایجاد اپی تلیزاسیون بین دو گروه (763/0=P)، تعداد روزهای بستری (818/0 =‍P) و همچنین میزان هزینه بستری (969/0=P) در دو گروه مشاهده نشد.
در این مطالعه، فرضیه ما مبنی بر وجود تفاوت بین دو دارو رد و مشاهده شد که ارزش کاربردی دو دارو(سیلور سولفادیازین و نیتروفورازون) مشابه بودند. این امر نشان دهنده آن است که استعمال زیاد یک دارو در درمان، دلیلی برای کارآیی بیشتر آن نیست.