تعیین عوامل موثر بر پاسخ به درمان دارویی آبسه ریوی: مطالعه مورد شاهدی

آبسه ریه عفونت چرکی پارانشیم ریه است که با تخریب پارانشیم ریوی و تشکیل یک یا چند حفره بزرگ در ریه مشخص می گردد. میزان مرگ و میر ناشی از آبسه ریه با وجود درمان حدود 20% گزارش گردیده است. عوامل متفاوتی همچون کاهش سطح هوشیاری، بیماری های دهان و دندان، حوادث عروقی مغز و دیابت در ایجاد این بیماری و همچنین میزان پاسخ به درمان دارویی موثر می باشد. هدف این پژوهش آن بود تا ضمن تعیین عوامل موثر بر درمان دارویی، مدل رگرسیونی جهت پیش بینی پاسخ به درمان دارویی طراحی شود. این پژوهش با استفاده از پرونده بیماران مبتلا به آبسه ریه که در فاصله سالهای 1379-1370 در بیمارستانهای تابعه دانشگاه علوم پزشکی ایران بستری بودند انجام شد و طی آن 31 بیمار مبتلا به آبسه ریه که به درمان دارویی پاسخ ندادند از لحاظ عوامل مستعد کننده مقایسه گردیدند.
نسبت مرد به زن در این پژوهش 7/2 به 1 و میانگین سنی 9/47 سال بود. بین عدم پاسخ به درمان بیماران متلا به آبسه ریه و تعدادی از عوامل ارتباط معنی داری وجود داشت. از جمله این عوامل می توان به دیابت شیرین (04/0= P، 27/0= OR)، آمپیم (0001/0= P، 25/7= OR)، افیوژن پلور (002/0= P، 25/4= OR)، تب (05/0= P، 43/0= OR) و تعویض آنتی بیوتیک (0001/0= P، 96/5= OR)، اشاره نمود. همچنین بهترین رژیمهای درمانی شامل پنی سیلین با 100% پاسخدهی و یا پنی سیلین G بهمراه مترونیدازول و کلیندامایسین با 79% پاسخدهی بودند.
میزان بالای مرگ و میر عوارض ناشی از آبسه ریه با نوع آنتی بیوتیکهای مصرفی و میزان مراقبتهای بیمارستانی ارتباط دارد. در بیماران واجد عوامل مستعد کننده همچون آمپیم، افیوژن پلور و نیز تعویض آنتی بیوتیک پیش آگهی ضعیفتر می باشد. وجود عواملی همچون تب در بدو ورود به بیمارستان و نیز دیابت دلالت بر پیش آگهی بهتر پاسخ به درمان (نسبت به سایر عوامل ذکر شده) دارند. با توجه به دخالت باکتری های گرم منفی در ایجاد آبسه ریوی، جهت درمان رژیم پنی سیلین G بهمراه مترونیدازول و کلیندامایسین توصیه می گردد.