بررسی فراوانی اختلالات شبه جسمی در مراجعه کنندگان به بیمارستان فارابی کرمانشاه (سال 85-1375)

اختلالات شبه جسمی گروهی از اختلالات روانی هستند که با علایم جسمی مشخص می شوند، ولی نمی توان آن ها را با یک اختلال طبی، تاثیر دارو یا اختلال روانی دیگر توجیه کرد. هدف اصلی این مطالعه بررسی اپیدمیولوژی و فراوانی اختلالات شبه جسمی در کرمانشاه است.
اطلاعات اپیدمیولوژیک بر اساس یک پرسشنامه 26 سؤالی از پرونده های بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فارابی (سال 85-1375) استخراج گردید.
در بین اختلالات شبه جسمی، بیشترین فراوانی مربوط به اختلال تبدیلی با 1/61 درصد و کم ترین فراوانی، مربوط به اختلال درد با 9/2 درصد بود. این اختلالات در طبقات اقتصادی اجتماعی پایین شایع بود و یک ارتباط مستقیم با تحصیلات پایین داشت. اختلالات شبه جسمی در افراد مؤنث با 5/68 درصد، اختلال تبدیلی در افراد مذکر با 1/51 درصد و اختلال بدریختی بدن در افراد مجرد با 7/70 درصد بیشتر بود. فراوانی اختلالات شبه جسمی در افراد جوان بالاتر بود.
برتری جنسی در تمام انواع اختلالات به جز اختلال تبدیلی، با جنس مؤنث بوده است. از نظر تحصیلات به جز اختلال بدریختی بدن، بیشترین فراوانی در بین افراد با تحصیلات پایین بود. در بیماران مورد بررسی، اختلال در عملکرد اجتماعی و شغلی مشاهده شد. این یافته با معیارهای DSM-IV-TR همخوانی دارد. به نظر می رسد که این نتایج با فرهنگ، نحوه مصاحبه با بیماران و محیط ارتباط دارد.