رابطه استرس شغلی و تاب آوری با فرسودگی شغلی در پرستاران زن

پرستاری شغل پراسترسی است که پی آمدهای جدی جسمانی و روانی ایجاد می کند. پژوهش حاضر رابطه بین استرس های شغلی و تاب آوری را با فرسودگی شغلی در پرستاران زن بیمارستان های دولتی شهر رشت بررسی می کند.
واحدهای پژوهش در این تحقیق توصیفی تحلیلی، 124 کارشناس پرستاری شاغل در بخش های اورژانس، جراحی، زنان، کودکان و قلب بودند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های استرس شغلی، فرسودگی شغلی، تاب آوری و جمعیت شناختی جمع آوری شده، با فنون آماری همبستگی، تحلیل رگرسیون، تحلیل واریانس یکراهه و توکی (با نرم افزار SPSS-16) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
بین استرس های شغلی و فرسودگی شغلی پرستاران، رابطه مثبت معنادار وجود داشت. بین استرس های شغلی و فرسودگی شغلی پرستاران با تاب آوری آن ها رابطه منفی معنادار وجود دارد. متغیرهای سن، تاب آوری، استرس و بخش محل کار پرستاران توانستند فرسودگی شغلی پرستاران را پیش بینی کنند. بین گروه های شغلی پرستاران از لحاظ استرس و فرسودگی شغلی تفاوت معنادار وجود دارد. تفاوت بین پرستارانی که در بخش های قلب و کودکان فعالیت می کنند معنادار نیست ولی این تفاوت در پرستارانی که در بخش های اورژانس و زنان اشتغال دارند معنادار بود.
تاب آوری تعدیل کننده استرس و فرسودگی شغلی است. برای توانمندسازی پرستاران در برابر استرس ها، پیشنهاد می شود تاب آوری در آموزش های پرستاری مدنظر قرار گیرد.