بررسی طرحواره های پارامترسازی همرفت کومه ای در مدل های بزرگ و میان مقیاس

اثر همرفت کومه ای روی محیط پیرامون، به منزله فرایندی میان مقیاس، آزادسازی گرمای نهان و انتقال قائم گرما، رطوبت و تکانه است که می تواند گردش های جوی و میدان های بزرگ مقیاس گرما، رطوبت و تکانه را تعدیل کند. به دلیل ناتوانی مدل های عددی موجود در تفکیک ابرهای کومه ای همرفتی منفرد که از نقطه نظر هواشناسی مهم اند، به منظور آشکارسازی و وارد ساختن اثر این گونه ابرها بر انتقال های همرفتی گرما، رطوبت و تکانه از روش پارامترسازی کومه ای استفاده می شود. اساس این روش بر مرتبط کردن پدیده های خرد و میان مقیاس با بخش مقیاس بزرگ کمیت ها است. از طرف دیگر، واداشت بزرگ مقیاس، گرایش به تعدیل همرفت کومه ای دارد.
در این تحقیق، بررسی کلی طرحواره های پارامترسازی همرفت کومه ای مورد استفاده در مدل های بزرگ و میان مقیاس، از مراحل اولیه آن در اوایل دهه 1960 تا پیشرفت های اخیر در این زمینه عرضه می شود. پیشرفت چشمگیری در بهبود پارامتر سازی همرفت کومه ای صورت گرفته است ولی با این حال، به دلیل پیچدگی مسئله، پارامتر سازی کومه ای طبق تحقیقات اخیر هنوز هم مسئله ای چالش برانگیز در مدلسازی میان مقیاس و یکی از موضوعات تحقیقی مهم حال حاضر است.