بهبود سازگاری زیستی ایمپلنت بدن با اصلاح سازی سطح و پوشش بیوسرامیکی

هدف از این پژوهش بهسازی مقاومت به خوردگی و سازگاری زیستی ایمپلنت فلزی و همچنین تامین شرایط لازم برای رشد استخوان در اطراف ایمپلنت بود. بر این اساس، فولاد زنگ نزن 316 ال پس از ساچمه زنی تحت عملیات اصلاح سازی سطح با اسید سولفوریک 15% در دمای محیط به مدت یک ساعت قرار گرفت و سپس با تکنیک پاشش پلاسمایی با لایه ای از هیدروکسی آپاتیت پوشش داده شد. مشخصه یابی و ارزیابی پوشش با تکنیک های پراش پرتو ایکس، میکروسکوپ الکترونی روبش و طیف سنجی توزیع انرژی پرتو ایکس بعمل آمد. رفتار خوردگی نمونه های بدون پوشش و نمونه های اصلاح سازی سطحی و پوشش داده شده با پوشش هیدورکسی آپاتیت با اجرای آزمون های الکتروشیمیایی در دمای محیط در دو نوع محلول فیزولوژیکی به عنوان شاخص اساسی سازگاری زیستی ارزیابی گردید. نتایج نشان می دهد که تلفیق اصلاح سازی سطحی با اسید و پوشش هیدروکسی آپاتیت بر روی فولاد زنگ نزن سبب بهبود مقاومت خوردگی و نهایتا سازگاری زیستی می شود، چگالی جریان و استفاده از این روش برای فولاد زنگ نزن 316 ال برای ساخت و تهیه ایمپلنت های بدن ضمن تامین سازگاری زیستی و ترویج رشد استخوان، می تواند مزایای صرفه اقتصادی و سهولت تهیه مواد و اجزای سازنده را نیز در برداشته باشد.