فرایند جفت شدن اکسایشی متان: چالشی برای دستیابی به بهره بیشتر

یکی از بحث انگیزترین موضوعات تحقیقاتی در صنایع پتروشمی، تبدیل مستقیم متان به اتیلن از طریق فرایند «جفت شدن اکسایشی متان» یا به اختصار OCM1 است. برای اینکه OCM با روش های رایج تهیه اتیلن قابل رقابت باشد باید تبدیل متان به 35% و گزینش پذیری C2+ به 85% برسد. در این فرایند، هم واکنش های فاز گاز و هم واکنش های سطح کاتالیزگر در آن نقش دارند. طبق مکانیزم فرایند، پس از تشکیل رادیکال متیل، دو مسیر وجود دارد، یکی که به تشکیل ترکیبات اکسیژن دار ختم می شود HCHO)، CO و CO2) و مسیر دوم که حاصلش هیدروکربن های C2+ است. برای کنترل فرایند در جهت ارتقای گزینش پذیری اتیلن، سنتز کاتالیزگر و همچنین طراحی رآکتور مناسب در دستور کار کلیه مراکز تحقیقاتی معتبر است. برای بهبود بهره واکنش و اقتصادی تر شدن OCM راهکارهای دیگری از جمله تزریق درصدی اتان به خوراک، بازگردانی2 متان و تلفیق آن با فرایندهای گرماگیر3 تحت بررسی است. با الهام از فرایندهای (اکسایش- کاهش) و هیدروژن زدایی درون سلولی و بررسی آنزیمهای آن، می توانیم به کاتالیزگرها یا زیست کاتالیزگرهایی دست یابیم که ضمن کاهش دمای واکنش، بهره و گزینش پذیری آن را ارتقاء دهند.