شناسایی و تعیین درصد سنگوئیس در بیماری ژنژویت و اثر آنت یبیوتیک های بتالاکتام بر روی این باکتری ها

پلاک میکروبی عمده ترین عامل ایجاد کننده ی بیماری های شایع دهان مانند پوسیدگی دندان و بیماری های لثه و بافت های پریودنتال می باشد که یکی از شایع ترین آن ها ژنژویت است؛ ژنژویت یک بیماری التهابی مخرب می باشد که حذف پلاک میکروبی هدف اصلی درمان آن است. در این مطالعه شناسایی باکتری های ناحیه ی بیمار و درصد هر یک و تاثیر انواع آنتی بیوتیک های بتا لاکتام بر روی باکتری های شناسایی شده مورد نظر بود.
در مطالعه ی توصیفی- تحلیلی و تجربی، 100 بیمار مراجعه کننده به بخش بیماری های دهان دانشکده ی دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1383-1382 مورد مطالعه قرار گرفتند. با استفاده از پروب پریودنتال از پلاک موجود در ناحیه ی سرویکال دندان های قدامی مبتلا به ژنژویت نمونه برداری و نمونه ها به محیط کشت بلاد آگار و شوکولات آگار انتقال داده شد. در کل 361 باکتری مورد مطالعه قرار گرفت که با آزمون های بیوشیمیایی شناسایی شدند و با روش کربی بایر سویه ی استرپتوکوکوس سنگوئیس نسبت به یازده نوع آنتی بیوتیک تعیین حساسیت شد و وجود اختلاف بین میانگین قطر هاله ی عدم رشد نمونه های مورد آزمایش با سویه های استاندارد معین گردید.
از تعداد کل 361 باکتری، گونه ی استرپتوکوکوس شناسایی شده 204 عدد و درصد آن 98/55 درصد بود؛ از این درصد، استرپتوکوکوس سنگوئیس 4/26 درصد را به خود اختصاص داد. بیش از 70 درصد سویه های استرپتوکوکوس سنگوئیس به آموکسی‎سیلین و کوآموکسی‎کلاو، سفالکسین، تتراسیکلین، آمپی سیلین، کلوکساسیلین، وانکومایسین، پنی سیلین، تتراسیکلین و اریترومایسین حساس بودند ولی بهکلیندامایسین 1 درصد سویه ها حساسیت نشان دادند.
پلاک میکروبی عامل ایجاد بسیاری از بیماری های شایع دهان مانند ژنژویت می باشد. حذف ژنژویت با روش های دندان پزشکی و استفاده از آنتی بیوتیک ها در کنار این روش ها، درمان موفق تری را باعث می شود. پیشنهاد می شود از آنتی بیوتیک های بتالاکتام (کوآموکسی کلاو و آموکسی سیلین)، به خاطر حساسیت بالای باکتری استرپتوکوکوس سنگوئیس به آن ها، در دهان شویه های استاندارد استفاده شود.