مدیریت ساحلی و توسعه زیست- محیطی ناحیه چابهار

با توجه به حساسیت و شکنندگی سواحل در برابر فرسایش و آلودگی ها، اداره ساحل نیازمند یک سیستم مدیریتی کارآمد و یکپارچه است، تا در سایه آن توسعه پایدار در این گونه نواحی امکانپذیر باشد. در ناحیه ساحلی چابهار، عدم هماهنگی برنامه ها و کارکرد بخش ها و نهادهای مختلف در اجرای برنامه های توسعه، بهره برداری غیر پایدار از منابع آبزی و دیگر فعالیت های ساحلی به آلوده شدن ساحل و دریا منجر شده و در عین حال، تعادل فرآیندهای اکوسیستمی را در ساحل دچار اختلال نموده است. به عبارت دیگر، با افزایش جمعیت در ناحیه ساحلی چابهار و افزایش فعالیت صیادی، نا آگاهی نهادهای ساحلی از روابط و فرآیندهای زیستی موجود در ساحل و دریا، اجرای طرح هایی که از استانداردهای زیست- محیطی پیروی نمی کنند، جریان بر هم کنش طبیعی این روابط را مشکل کرده است. این امر، در دراز مدت باعث تسریع فرسایش ساحلی و از بین رفتن گونه های مختلف آبزیان در نوار ساحلی خواهد شد. تنگناها و محدودیت های طبیعی نیز در این میان، زمینه را برای عدم توجه کافی به مسایل زیست- محیطی در جریان فعالیت های انسانی در این ناحیه تا حدودی فراهم ساخته است. یافته های حاصل از این پژوهش، بیانگر آن است که تدوین راهبردهای توسعه زیست- محیطی، نیازمند آگاهی یافتن از فرآیندهای اکوسیستمی دریا و ساحل، شناخت محدودیت ها و توانمندی های محیط طبیعی همچنین نقش سازنده کارکردهای مدیریت ساحلی است. در این مقاله، پس از بررسی محدودیت ها و توانمندی های محیط طبیعی وکارکردهای مدیریتی ساحل، به ارایه راهبردهای توسعه زیست- محیطی سواحل چابهار در افق های آتی توسعه این ناحیه پرداخته ایم.