اثر سلکوکسیب موضعی و سیستمیک بر سطح آنتی اکسیدان های سرمی در موش های صحرایی

سرطان دهان یکی از ده سرطان شایع در دنیا است. رادیکال های آزاد اکسیژن نقش مهمی در گسترش سرطان ها دارند. در حضور عوامل التهابی تولید مواد اکسیداتیو افزایش می یابد. هم چنین میزان بیان سیکلواکسیژناز دو در ضایعات پیش بدخیمی دهان افزایش می یابد. مطالعات مختلف نشان داده اند که داروهای مهارکننده اختصاصی سیکلواکسیژناز دو در بهبود سیستم آنتی اکسیدانی نقش دارد. هدف از این مطالعه بررسی اثر سلکوکسیب موضعی و سیستمیک بر سطح آنتی اکسیدان های موش های صحرایی در معرض مواد کارسینوژن دهان است.
دراین مطالعه تجربی 50 سر رت نژاد Sprague Dawelly در محدوده سنی 5/3-3 ماه انتخاب و به پنج گروه تقسیم شدند. جهت القای کارسینومای زبانی، پودر (4NQO) 4-Nitroquinoline 1-oxide سه بار در هفته برای هر قفس تهیه گردید. در این مطالعه پودر سلکوکسیب جهت بررسی اثر سیستمیک، با غذای پایه ترکیب شد و جهت بررسی اثر موضعی آن نیز ژل های مخاط چسب با دو دوز مختلف تهیه شد. گروه A: پلت بازال + 4NQO، گروه B: پلت ترکیبی + 4NQO، گروه C: پلت بازال + 4NQO + ژل مخاط چسب با دوز کم سلکوکسیب، گروه D: پلت بازال + 4NQO + ژل مخاطب چسب با دوز زیاد سلکوکسیب و گروه E: پلت ترکیبی + آب معمولی دریافت کردند. بررسی آماری نشان داد بین سطح آنتی اکسیدان کلی و هموگلوبین و نوتروفیل بین گروه های مختلف اختلاف معنی دار وجود دارد.
استفاده موضعی از داروی سلکوکسیب به عنوان مهارکننده انتخابی سیکلواکسیژناز دو می تواند به عنوان درمان کمکی در بیماران مبتلا به ضایعات دهانی پیش بدخیم مورد استفاده قرار گیرد.