اثرات تزریق داخل بطن مغزی آنتاگونیست های H1 و H2 هیستامین بر اخذ غذای خرگوشهای با تغذیه آزاد و محروم از غذا

بررسی نقش مرکزی گیرنده های H1 و H2 هیستامین بر اخذ غذا در خرگوشهای با تغذیه آزاد و محروم از غذا. طرح: مطالعه تجربی. حیوانات: چهل و دو سر خرگوش سفید نیوزیلندی نر با وزن بین 3-5/2 کیلوگرم. قرار دادن کانول راهنما از جنس فلز زنگ نزن به شماره 23 و بطول 18 میلیمتر در داخل بطن جانبی مغز خرگوش، انجام دادن تزریقات داخل بطن مغزی سالین نرمال (کنترل) و پرومتازین و رانیتیدین در مقادیر 50 و 100 و 200 میکروگرم به هر خرگوش به حجم 5 میکرولیتر به وسیله سرنگ هامیلتون 25 میکرولیتر به وسیله سرنگ هامیلتون 25 میکرولیتری، ثبت کردن اخذ غذا در 5/0، 1، 2، 3، 6 و 24 ساعت پس از تزریقات در خرگوشهای با تغذیه آزاد و با محرومیت غذایی 16 ساعته. تجزیه و تحلیل آماری: آزمون تی- زوج، آنالیز واریانس عاملی و آزمون دانکن. محرومیت 16 ساعته از غذا خوردن، موجب افزایش اخذ غذا در 5/0، 1، 2، 3 و 6 ساعت شد. در حیوانات با تغذیه آزاد، پرومتازین در مقدار 50 میکروگرم، بر اخذ غذا اثر نگذاشت در حالی که در مقدار 100 میکروگرم موجب افزایش اخذ غذای یک و دو ساعت پس از تزریق شد و در مقدار 200 میکروگرم اخذ غذای دو و سه ساعت پس از تزریق را افزایش داد. در حیوانات محروم از غذا خوردن، پرومتازین (50، 100 و 200 میکروگرم) اثری بر اخذ غذا نگذاشت. رانیتیدین در مقادیر 50، 100 و 200 میکروگرم در اخذ غذای هیچ کدام از دو گروه حیوانات با تغذیه آزاد و محروم از غذا تغییر معنی داری ایجاد نکرد. پرومتازین و رانیتیدین در مقادیر 50، 100 و 200 میکروگیرم بر اخذ غذای 6 و 24 ساعت پس از تزریق اثر نگذاشت. بر اساس نتایج مطالعه حاضر میتوان مطرح نمود که با مهار کردن گیرنده های H1 و نه H2 مرکزی هیستامین، اثر تحریکی کوتاه مدت بر اخذ غذا در خرگوشهای با تغذیه آزاد ایجاد می شود. بنابراین گیرنده های H1 مرکزی نقش مهمی در کنترل رفتار تغذی ای توسط هیستامین دارند. مجله دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، 1384، دوره 60، شماره 3، 282-277.