مقایسه روش های مختلف تعیین سوء تغذیه انرژی-پروتئین با روش ارزیابی جامع ذهنی در بیماران همودیالیزی

سوء تغذیه انرژی- پروتئین در بیماران همودیالیزی شایع است. تاکنون مطالعه ای در زمینه مقایسه روش های مختلف تعیین سوء تغذیه انرژی - پروتئین شامل SGA، DMS، MIS و BMI در بیماران همودیالیزی صورت نگرفته است. بنابراین مطالعه حاضر به منظور تعیین حساسیت، ویژگی، درستی، ارزش اخباری مثبت و منفی و نسبت درست نمایی مثبت و منفی روش های DMS، MIS و BMI در مقایسه با روش SGA که متداول ترین روش تعیین سوء تغذیه در بیماران همودیالیزی است صورت گرفت.
افراد و در این مطالعه از 2302 بیمار همودیالیزی بزرگسال واجد شرایط در کلیه بیمارستان های تهران، 291 بیمار به طور تصادفی با استفاده از نمونه گیری نظام مند انتخاب شدند. وضعیت تغذیه ای بیماران همودیالیزی از طریق تکمیل فرم های SGA، DMS و MIS و تعیین BMI مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین بعد از 12 تا 14 ساعت ناشتایی، 4 میلی لیتر خون از بیماران قبل از دیالیز گرفته شد و غلظت اوره، کراتینین، آلبومین و TIBCسرم اندازه گیری شد.
در این مطالعه شیوع سوء تغذیه انرژی- پروتئین خفیف تا متوسط در بیماران همودیالیزی شهر تهران بر مبنای روش های SGA، DMS، MIS و BMI به ترتیب 5/60%، 5/61%، 54% و 5/16% بود. شیوع سوء تغذیه انرژی- پروتئین شدید در این بیماران بر مبنای روش های SGA، DMS، MIS و BMI به ترتیب 1%، 5/1%، 1% و 1% بود. حساسیت، ویژگی، درستی، سطح زیر منحنی ROC، ارزش اخباری مثبت و منفی و نسبت درست نمایی مثبت و منفی در مورد روش DMS در مقایسه با روش SGA، به ترتیب معادل 94%، 88%، 92%، 97/0، 93%، 92%، 8/7 و 07/0، در مورد روش MIS در مقایسه با روش SGA، به ترتیب معادل 87%، 96%، 91%، 97/0، 97%، 83%، 22 و 13/0 و در مورد شاخص BMI در مقایسه با روش SGA، به ترتیب معادل 23%، 91%، 50%، 64/0،80%، 43%، 5/2 و 85/0 بودند.
یافته های مطالعه حاضر نشان می دهد که روش های DMS و MIS، از نظر تشخیص سوء تغذیه در بیماران همودیالیزی، تقریبا مشابه با روش SGA هستند، درحالی که BMI شاخص مناسبی در این زمینه نیست. همچنین به نظر می رسد که روش DMS در ارزیابی های معمول بیمارستانی جایگزین مناسب تری برای SGA است.