ملاحظات اخلاقی در قطع حمایت از حیات مردگان مغزی

توسعه شهرنشینی به همان اندازه که فرصت زندگی بهتر را فراهم می سازد، سلامت روحی و جسمی انسان را با خطرهای فراوانی نیز مواجه کرده است. هرچند حفظ سلامت و درمان انسان هایی که سلامت آن ها با بروز بیماری به خطر افتاده، وظیفه اصلی جامعه پزشکی است؛ اما پزشکان در روند درمان بیماران گاه با رخدادهایی روبرو می شوند که عمل به آن وظیفه ذاتی را مورد تردید قرار می دهد.
شکی نیست که دانش پزشکی با وجود برخورداری از تکنولوژی برتر، همچنان در درمان برخی از بیماری ها ناکام است. این ناکامی ما را با دو پرسش اخلاقی و به دنبال آن حقوقی مواجه می سازد: آیا عدم اقدام به درمان بیمارانی که بر اساس داشته های موجود پزشکی قابل درمان نیستند، کاری پسندیده است؟ آیا خودداری از ادامه درمان بیمارانی که روش های مختلف درمانی بر آنان موثر نیست، روا است؟ پاسخ مثبت یا منفی به این دو پرسش، به دنبال خود بحثی حقوقی را در مسوولت و عدم مسوولت پزشکان و کادر درمانی که از درمان خودداری کرده یا از ادامه درمان باز می ایستند، در پی خواهد داشت. بررسی های انجام شده در این مقاله نشان می دهد که پذیرش روح برای انسان در نظام اخلاقی و البته حقوقی اسلام، ما را به این نتیجه خواهد رساند که تا یقین به جدایی روح از جسم (مرگ) به وجود نیاید، انسان محکوم به حیات است. در چنین حالتی، نه تنها حفظ حیات انسان امری پسندیده و اجتناب از آن ناپسند است، بلکه کادر درمانی در صورت خودداری از درمان یا اجتناب از ادامه آن، مسوول خواهند بود.