پلورالیسم دینی و عصر ظهور

بنابر پلورالیسم دینی، همه ادیان الهی و بشری، در کنار هم صادق و نجات بخش می توانند باشند. جان هیک این عقیده را در تقابل با انحصارگرایی و شمول گرایی جهان مسیحیت تدوین و ارائه کرده است.
تفکیک «بود» از «نمود»، فروکاستن دین به تجربه دینی و تفکیک گوهر از صدف دین، از مبانی پلورالیسم به شمار می آید.
نظریه پلورالیسم با مبانی کلامی اسلام، ناسازگار است. ادیان، به یک اندازه بر حق نیستند. اسلام مانند خورشید است و ادیان آسمانی دیگر مانند ستارگانی هستند که تنها در غیاب خورشید راه می نمایند. حقانیت اسلام بر همه ادیان تحریف نشده، ترجیح دارد. تنها دین بر حق، اسلام است. مبانی پلورالیسم با اندیشه مهدویت شیعی، ناسازگار است.
وجود ادیان گوناگون در عصر ظهور، دلیل تحقق پلورالیسم دینی در آن عصر نیست؛ زیرا هیچ کدام ازمؤلفه ها و عناصرتشکیل دهنده پلورالیسم دینی، در رفتارحضرت مهدی با دیگر ادیان وجود ندارد.
اعتقاد به منجی جهان، در ادیان دیگر نیز وجود دارد.
پلورالیسم دینی از نظر ادیان دیگر نیز مردود است.