فراوانی ضایعات واکنشی دهان و ارتباط آن با ویژگی های بالینی- پاتولوژیکی

ضایعات واکنشی، به افزایش حجم موضعی مخاط دهان ناشی از عوامل محرک اطلاق می شود. در ایران اطلاعات قابل توجهی درباره فراوانی نسبی ضایعات واکنشی دهان در دسترس نیست. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی و اطلاعات دموگرافیک، بالینی و پاتولوژی و درمانی آن ها در یک دروه شش ساله است.
در این مطالعه گذشته نگر، پرونده های موجود در بخش آسیب شناسی دهان مورد بازبینی قرار گرفت. نمونه ها با تشخیص هیستوپاتولوژی ضایعات واکنشی از میان پرونده های موجود خارج شده و اطلاعات آن ها در جداول از پیش تهیه شده، ثبت گردید. ضایعات واکنشی به انواع بافت نرم(فیبروزه و هموراژیک) و سخت(داخل استخوانی) تقسیم شدند. فراوانی اطلاعات، با آنالیز آماری Chi-Square تجزیه وتحلیل شد. اطلاعات در SPSS V.17 ثبت گردید.
از مجموع 443 ضایعه دهانی، 2/35% ضایعات واکنشی بودند. 59% در جنس مونث و 56% در سن زیر 40 سالگی دیده شدند. 5/95% ضایعات واکنشی بافت نرم بودند. از نظر پاتولوژی 59% فیبروزه و 5/53% پایه دار بودند. شایع ترین ضایعه واکنشی هموراژیک و فیبروزه به ترتیب پایوژنیک گرانولوما و فیبروم تحریکی بود. درمان بیوپسی اکسیژنال و حذف عامل محرک بود.
ضایعات واکنشی شیوع نسبتا بالایی در دهان و در جنس مونث و در سنین زیر 40 سال دارند. ضایعات واکنشی بافت نرم شیوع بیشتری نسبت به بافت سخت دارند که شاید به دلیل تماس بیشتر آن ها با عوامل محرک موضعی باشد. شایع ترین نوع پاتولوژی آن ها انواع فیبروزه با سطح صاف است.