جایگاه و اهمیت التفات به وجود در معناداری زندگی

بدون التفات به وجود، هیچ گاه نمی توان به نظریه قابل دفاع و معقولی برای معناداری زندگی دست یافت. از آنجا که در فلسفه اسلامی و غرب، صدرا و هیدگر کانون تفلسف خود را وجود قرار داده اند، این تحقیق فرض یادشده خود را در حوزه تفکر این دو فیلسوف بررسی کرده است. از سوی دیگر، در بیشتر قرن بیستم، ایده رایج در حوزه معناداری، نظریه شخص گرایی بوده است و امروزه نیز نظریه پردازان معناداری، عین گرا هستند. بنابراین پیش از استنطاق از دو فلسفه صدرا و هیدگر، به این دو گرایش غالب نظر شده است تا مشخص شود بی التفاتی به وجود در حوزه نظریه پردازی معناداری، در یک تجربه بیش از یکصد ساله چه پیامدهایی داشته است و با تبیین ضرورت التفات به وجود به حکم تجربه، راه برای تامل در حکمت متعالیه صدرا و اندیشه های هیدگر در این زمینه هموارتر گردد. دغدغه این دو فیلسوف دقیقا همان چیزی است که نظریه های طبیعت گرا از آن غفلت کرده اند؛ یعنی التفات هستی، نسبت انسان با آن، امکانات وجودی انسان بر مبنای التفات به هستی و رابطه فعلیت امکانات انسانی با معناداری زندگی او.