بررسی قابلیت هضم دانه جو فرآوری شده با روش های مختلف با استفاده از روش تولید گاز و دو منبع آنزیم میکروبی

در این مطالعه از روش تولید گاز و دو منبع آنزیم میکروبی (لیکور شکمبه و مدفوع گوسفند) برای بررسی تاثیر چهار نوع روش فرآوری (تف دادن، آسیاب کردن، میکروویو و پولکی کردن با بخار) بر قابلیت هضم دانه جو استفاده شد. همچنین میزان کارایی استفاده از لیکور مدفوع برای استفاده در روش تولید گاز مورد ارزیابی قرار گرفت. 300 میلی گرم از هر نمونه خوراک یک بار با لیکور شکمبه و یک بار با لیکور مدفوع به همراه بافر انکوباسیون گردید و میزان تولید گاز در ساعات 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24، 36 و 48 اندازه گیری شد. داده های بدست آمده در قالب یک طرح کاملا تصادفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که میزان تولید گاز در 48 ساعت هنگام استفاده از مایع شکمبه به عنوان منبع میکروبی در فرآوری های پولکی کردن با بخار و اشعه مایکروویو به ترتیب کمترین (14/239 میلی لیتر در گرم ماده خشک) و بیشترین (9/275 میلی لیتر در گرم ماده خشک) بوده است ولی میزان تولید گاز در 48 ساعت، هنگام استفاده از مدفوع به عنوان منبع میکروبی تفاوت معنی داری بین تیمار وجود نداشت. همچنین ضریب تبیین زیادی (9/0 r2=) بین میزان تولید گاز (میلی لیتر در میلی گرم ماده خشک) با استفاده از لیکور مدفوع و شکمبه وجود داشت. ماده آلی قابل هضم در فرآوری میکرو ویو و بدون فرآوری بیشترین (به ترتیب 14/65 و 65 درصد) و در فرآوری های تف دادن و پولکی کردن با بخار کمترین (به ترتیب 21/58 و 83/57 درصد) بود. با توجه به نتایج حاصله برای کاهش نقصان ناشی از تخمیر سریع نشاسته در شکمبه میتوان از فرآوری هایی نظیر پولکی کردن همراه با بخار و یا تف دادن بهره جست. همچنین میتوان از لیکور مدفوع به عنوان جایگزین مناسبی برای مایع شکمبه در روش تولید گاز استفاده کرد که به کاهش هزینه های اینگونه آزمایش ها می انجامد.