تحلیل نابرابری های درون منطقه ای توسعه در استان مازندران

توسعه ی یکپارچه ی منطقه ای از موضوعات بسیار مهم در برنامه ریزی منطقه ای است. استان های ایران در سطوح متفاوتی از توسعه قرار دارند که درعین حال، نابرابری های درون منطقه ای آشکاری نیز در داخل آنها وجود دارد. علی رغم سیاست منطقه ای در ایران مبنی بر کاهش شکاف توسعه بین مناطق مختلف و ایجاد تعادل نسبی در توسعه ی مناطق، هنوز برخی از مناطق با کمبود شدید خدمات و امکانات پایه و اولیه روبرو هستند. به منظور اتخاذ سیاست ها و اجرای برنامه های مناسب برای توسعه ی متعادل مناطق، برنامه ریزان نخست باید وضعیت موجود سطح توسعه را بررسی و تحلیل نمایند. هدف از پژوهش حاضر، تحلیل شاخص های توسعه در شهرستان های استان مازندران می باشد؛ بدین منظور، 50 شاخص توسعه با استفاده از روش تحلیل عاملی مورد ارزیابی قرار گرفت که نتیجه ی آن، استخراج 5 عامل مرتبط با 33 شاخص بود که عبارتند از: عامل زیربنایی، کشاورزی-صنعتی، درمانی، آموزشی و ارتباطی که تقریبا 76 درصد واریانس را توضیح می دهند. نتایج نشان داد که نابرابری های آشکاری در میزان توسعه یافتگی شهرستان های استان مازندران وجود دارد. بنابراین، ارتقاء شاخص های توسعه به ویژه در شهرستان های محروم و کمتر توسعه یافته ضروری است که مطالعه ی حاضر، شهرستان های گلوگاه و جویبار را به عنوان محروم ترین شهرستان های استان قلمداد می نماید.