وحی و کاربردهای قرآنی آن

وحی در لغت به معنای اشاره، نوشتن، کلام پنهان،... و هرچیزی است که به دیگری القا می کنند به هر شکلی. با توجه به صحبت لغت شناسان، انتقال پنهانی تقریبا در همه موارد مشترک است. به نظر می رسد سرعت معنای مطابقی وحی نمی باشد. در قرآن واژه وحی و مشتقاتش بیش از 70 بار به کار رفته که در تمام موارد آن، به نحوی انتقال پنهانی نهفته است. موارد کاربرد وحی در قرآن به لحاظ معنایی، تقدیر قوانین و سنن الهی در جهان هستی (فصلت:12؛ زلزله: 5-6) و هدایت غریزی و... می باشد. وحی رسالی شایع ترین کاربرد قرآنی وحی است. در آیه 51 سوره شوری، وحی در معنای اخص از ارتباط رسالی آمده است. تعریف حقیقی وحی نیازمند تجربه پیامبرانه است، لذا دیگران از درک آن ناتوان اند. در تعریفی جامع تر، وحی ارتباط ویژه خداوند با پیامبران، از راه هایی که آیات قرآن بر آن دلالت دارد (فرشته، مستقیم، ورای حجاب و در قالب گفتار یا نوشتار و...)، می باشد؛ وحی در این معنا مافوق آگاهی عادی بشر(حس، عقل، تجربه عرفانی) و مقرون با عصمت انبیاست و نظیری در غیر آنان ندارد؛ ازاین رو، شنودهای غیبی امامان (ع) وحی اصطلاحی دانسته نمی شود. ازموارد کاربرد وحی در قرآن استفاده می شود که: معنای جامع وحی، همان «القای پنهانی» است. اصطلاح خاص وحی رسالی در قرآن اخص از مفهوم لغوی، و اصطلاح عام وحی رسالی، متمایز از یا متعارض با دیگر کاربردهاست.