مشارکت در امور شهری و الزامات آن در شهر تهران

هزاره جدید در حالی آغاز گردید که بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می کنند، این مسئله در کنار ضرورت وجود امکانات، درخواست ها و نیازها، حضور و مشارکت شهروندان را در اداره امور الزامی می سازد. نکته قابل تامل، وجود موانع و عوامل بازدارنده ای است که بر سر راه مشارکت وجود دارد. این مقاله با استناد به یافته های پژوهشی درصدد شناسایی و تحلیل برخی از این عوامل است.

این پژوهش از نوع پیمایشی است و در آن از پرسش نامه برای گردآوری اطلاعات استفاده شده است. با استفاده از فرمول کوکران و رتبه بندی مناطق به لحاظ درجه توسعه یافتگی 1370 خانوار متناسب با جمعیت هر گروه در مناطق بیست و دو گانه شهر تهران مورد بررسی قرار گرفتند.

یافته های پژوهش بیان گر میزان مشارکت پائین افراد در امور شهری تهران است. اما در مقایسه، تفاوت هایی میان مناطق مختلف وجود دارد. این سطح از مشارکت تابع متغیرهای متعددی در بعد نگرشی، رفتاری و محیطی افراد پاسخ گو بوده است.

مشارکت در امور را می توان از الزامات برون رفت از مشکلات و مسائل شهری دانست که با دموکراتیزه کردن جامعه، تمرکززدایی و توا ن مندسازی اقشار مختلف تحقق می یابد. در این راستا، الگوهای سازمان یافته، رسمی و برنامه ریزی شده در کنار مشارکت های خودجوش بهترین راه کار خواهد بود.